Na czym polegją Masowe Otwarte Kursy Online (MOKO)?
Jakiś czas temu pisałam o Masowych Otwartych Kursach Online (MOKO) czyli Massive Open Online Course (MOOC) i o swoich spostrzerzeniach jako uczestniczka kursu #PLENK11 organizowanego przez Stephen Downes, George Siemens, Dave Cormier i Rita Kop.
Od początku maja uczestniczę w nowym MOKO – #OPCO11. Jest to pierwszy MOKO niemieckojęzyczny, organizowany przez Claudia Bremer, Ralph Müller, Detlef Krömker, David Weiß i Jochen Robes. Jak sami organizatorzy #OPCO11 przyznają, kurs ten jest wzorowany na poprzednikach z Kanady, szczególnie na kursach #CCK11 i #PLENK11
Tak jak pisałam w poprzednim wpisie na ten temat:
„Idea MOOK’a oparta jest na konektywistycznej teorii uczenia się, która definiuje uczenie się jako proces tworzenia połączeń pomiędzy różnymi elementami, odkrywaniem wzorów w chaosie wszechświata (Siemens, 2005).”
Ale w jaki sposób organizowane są MOKO? Jaką mają strukturę? Jakie są ich główne elementy dydaktyczne? Oto moja pierwsza próba usystematyzowania:
Atrybuty MOKO:
MOKO są:
- Otwarte dla osób: Każdy może w nich uczestniczyć, nie ma ograniczeń co do ilości uczestników, każdy może coś zainicjować, np. stworzyć wirtualną grupe albo zmobilizować lokalne spotkanie.
- Otwarte dla treści: Każdy może aktywnie uczestniczyć w konwersacji, tworzyć teksty i multimedialne artefakty, wyrażać swoje myśli i to w dowolnym języku (np. poprzez pisanie bloga w swoim języku i połączeniem go z kursem za pomącą hashtagunp. #PLENK11).
- Otwarte dla techniki: Każdy może połączyć się z kursem poprzez dowolne narzędzie sieciowe, np. wiki, blog, bookmarking, wystarczy użyć hashtagu – organizatorzy (a często też i inni uczestnicy) filtrują zasoby internetowe i agregują rozsypane po sieci narzędzia i miejsca nauki.
- Owarte dla przbiegu nauki: W kursie nie ma specjanie wytyczonych dróg nauki. Każdy uczestnik kursy kieruje sam swoim procesem uczestniczenia w kursie. Każdy obiera na nowo swoją droge w tej ciągle re-konfigurującej się sieci połączonych narzędzi, wirtualnych miejsc, uczestników, treści i materiałów do nauki. Każdy może dołączyć się i opuścić kurs w wybranym prze siebie momencie.
- Otwarte dla rezultatów nauki: Każdy sam decyduje, czego chce się nauczyć i jakie wyniki chce osągnąć. Rezultaty nie są ważne tylko pod koniec kursu, lecz w kazdym momencie jego przebiegu, np. sukcesem może być zbudowanie relacji z wybranymi uczestnikami kursu w sensie osobistej sieci nauki (personal learning network), która umożliwia wymianę doświadczeń i nowe spojrzenie na omawiane tematy.
- Interaktywne: Kursy polegają na interakcji i wymianie z innymi uczestnikami, interakcji z treściami i materiałami, które udostępniane lub stwarzane są przez organizatorów i przez uczestników, oraz na interakcji techniki (linki, hastags itp.)
- Rozproszone: W kursie używane są zarówno przez organizatorów jak i przez uczestników różne miejsca i narzędzia w sieci. Wszystkie indywidualne blogi, wikis, mikroblogi, grupy, fora itp. są uważane za część kursu. Część tych rozproszonych sieciowych miejsc i narzędzi agregowana jest na głównej stronie kursu, ale tylko w celu stworzenia orientacji, w przeciwieństwie do stworzenia centralnej platformy nauki.
Centralne elementy dydaktyczno-techniczne
- Główna strona: Każdy z kursów ma główną stronę, na której aggregowane są informacje dotyczące ogólnych przebiegu kursu, uczestników, tematów i zasobów oraz linki do innych miejsc, w ktrórych przebiega uczenie się.
- Webinary: Każdy kurs stwarza możliwość wymiany i przekazu treści na żywo poprzez webinary w regularnych odstępach czasowych (przeważnie raz w tygodniu). Przeważnie do webinarów zapraszani są eksperci, którzy prezentują i dyskutują. Uczestnicy nie tylki słuchają i oglądają, ale mogą też brać udział bardziej aktywnie poprzez stawianie pytań na czacie, kolaboratywne robienie notatek, wymiane linków i zasobów itp. Każdy webinar jest nagrywany i dokumentowany.
- Newsletter: Uczestnicy tworzą regularnie (przeważnie raz w tygodniu) streszczenia poprzednich dni, agregują wpisy na blogi i tweety na Twitterze i wysyłają te informacje do zarejestrowanych uczestników.
- Indywidualne narzędzia uczestników: Blogi, wikis, mindmaps, twitter – wstystkie te narzędzia umożliwiają uczestnikom stworzenie własynch miejsc do nauki poprzez opis swoich refleksji, dyskusje z innymi uczestnikami, porządkowanie zasobów, wspólne tworzenie artefaktów itp.
- Twitter: używany jest w każdym kursie do budowania więzi między uczestnikami, dystrybucji informacji oraz wymiany opinii, zasobów i uczestniczeniu w dyskusjach, np. podczas webinarów.
No tak, to takie pierwsze spojrzenie „z grubsza”. Czy czegoś zapomniałam? Co należy jeszcze dodać?
Dziękuję za uzupełnienia!
This time I’ll comment myself 😉
So glad Stephen Downes discovered my blogpost on #OPCO11
and wrote about it in OLDaily:
http://www.downes.ca/news/OLWeekly.htm
Then Jochen Robes writes about it in his blog:
http://www.weiterbildungsblog.de/2011/05/13/opencourse-2011-die-zweite-woche/
Really nice episode in social media 🙂