Rozmawiałam na Skypie z Markiem Hylą, założycielem i moderatorem sieci społecznej SzkoleniaXXIwieku na temat inicjowania i rozwijania sieci społecznych oraz o nowym modelu biznesowym Ning. Oto zapis naszej rozmowy.

IB: Jest Pan znany w Polskiej spolecznosci e-learningowej. Czym się Pan zajmuje zawodowo? W jaki sposób porusza się Pan na codzień w sieci?

MH: Zawodowo jestem menedżerem w firmie szkoleniowej – osobą odpowiedzialną za nowoczesne technologie w procesie szkoleń. Z sieci korzystam zarówno zawodowo, jak i pozazawodowo. Zresztą jak się nad tym zastanowić, to oba te zastosowania się ze sobą łączą. Trudno oddzielić ostrą kreską zawodowe i pozazawodowe korzystanie z sieci. No bo na przykład czy pisanie bloga to zastosowanie zawodowe, czy pozazawodowe? Albo korzystanie z LinkedIn? Albo z GoldenLine?

IB: A dlaczego założył Pan sieć społeczną www.SzkoleniaXXIwieku.pl?

MH: Chyba z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że postawiłem sobie za cel promowanie i rozwój rynku e-learningowego w Polsce. Po drugie dlatego, iż widziałem bardzo pozytywny wpływ na to jak jestem postrzegany przez książkę, którą napisałem, tzn. “Przewodnik po e-learningu“. Fakt bycia autorem bardzo dobrze wpłynął na mój osobisty brand (markę) na rynku, a blog był znacznie ciekawszą formą nawiązania kontaktu z osobami, zainteresowanymi tematem nauczania przez sieć. Warto też zauważyć, że nie bez powodu zacząłem pisać bloga na środowisku Ning, które pozwala właśnie na tworzenie społeczności, a nie po prostu na pisanie tekstów do poczytania. Zależało mi na tym, aby skupić ludzi, móc nawiązać z nimi kontakt.

IB: Dla kogo sieć www.SzkoleniaXXIwieku.pl jest przeznaczona? Dla kogo szczególnie interesująca? Kim są uczestnicy tej sieci i co im daje bycie jej częcią?

MH: Spolecznosc ta jest przeznaczona dla dwóch grup. Pierwsza grupa jest małoliczna – jedynym jej członkiem jestem ja sam :). Mówiąc poważnie – blog jest dla mnie, tak jak pamiętnik, takim miejscem, gdzie mogę zapisać “sam dla siebie” rzeczy ciekawe, interesujące, ważne z perspektywy czasu, potrzebne do lepszego zrozumienia zmian jakie dzieją się na rynku. Grupa druga – to oczywiście wszyscy uczestnicy sieci. Udało mi się osiągnąć mój początkowy cel – członkami społeczności jest dość szeroki przekrój osób zarówno z firm, instytucji administracji publicznej, szkół i uczelni. Są tu i dyrektorzy, i specjaliści, i wykładowcy akademiccy, i studenci. Mam nadzieję (i to, póki co moim zdaniem, jest wartością dla uczestników sieci), że to, co wydaje mi się interesujące i co zapisuję “sam dla siebie” może być również interesujące dla innych. SzkoleniaXXIwieku mają jednak charakter dość jednostronnego przekazu. Mimo tego, że można bloga komentować, że jest forum, to jednak głównie piszę ja, a inni czytają. Cóż, taka jest specyfika większości blogów…

IB: Tak, znam ten „problem”. Jakie tematy więc Pan porusza?

MH:  Inicjuję zagadnienie, które czasem trafiają na podatny grunt i budzą dyskusje. Poruszam tematy interesujące mnie, obejmujące przede wszystkim nowoczesne technologie szkoleniowe, styk człowiek – technologia, innowacje technologiczne, które mogą wpłynąć na nasze życie, na to w jaki sposób postrzegamy świat, w jaki sposób się uczymy (w bardzo szeroko pojętym tego słowa znaczeniu).

IB: Z pewnością chciałby Pan, aby więcej inicjatywy wykazywali uczestnicy, np. sami inicjowali nowe tematy lub więcej komentowali …

Myślę o tym, by spróbować w ciągu najbliższych miesięcy lepiej wykorzystać potencjał tych prawie 750 osób, które są członkami społeczności. Planuję, by celebrując 1000 osobę wprowadzić jakieś istotne zmiany w formule społeczności, np. bardziej otworzyć społeczność, złamać trochę formułę jednostronnej komunikacji na rzecz oddania trochę większego pola dla uczestników. Oczywiście wymagało to będzie znacznej pracy stymulacyjnej z mojej strony – ale postaram się tego dokonać. Zadowolony nie jestem, ale nie obrażam się na rzeczywistość. Wiem, że taka jest specyfika sieci, społecznościowych mediów. Wiem jednak, że w dużej liczbie osób, z którymi nawiązałem kontakt tkwi ogromny potencjał. Chcę ten potencjał spróbować wykorzystać. Dlatego zachęcam ludzi do uczestnictwa w społeczności, zostawiania swoich danych, tworzenia profili. Wiem jednocześnie, że działa to na moją niekorzyść jeżli chodzi o liczbę odwiedzin na blogu – utworzenie własnego profilu to jednak dla wielu osób pewna bariera …

IB: Jaka będzie Pana strategia? Jak chce Pan zaktywować członków społeczności?

MH: Jak to osiągnąć? Szczerze powiedziawszy jeszcze nie wiem. Muszę zaproponować coś ciekawego, coś co da wartość uczestnikom sieci. Może od czasu do czasu będziemy robić jakieś ciekawe badania ankietowe, albo będę wysyłać do wszystkich personalnego e-maila z prośbą o wsparcie inicjatywy. Może otworzę formułę społeczności tak, aby każdy jej uczestnik mógł pisać tutaj swojego bloga. Może otworzę grupy zainteresowań. To tylko kilka pomysłów…

IB: To ciekawie pomysły. A ma pan jakis model, wzór? Czy jest jakaś sieć społeczna, która jest dla Pana przykładem?

MH: Mam raczej kilka inspiracji. Ninga wybrałem zachęcony przez Elliotta Masie, który na tym środowisku otworzył “LearningTown“. Zobaczyłem, że można zbudować społeczność liczącą tysiące osób w skali światowej. Stamtąd też zaczerpnąłem np. pomysł grup zainteresowań. Śledzę rozwój różnych trendów w zakresie komunikacji społecznościowej. Na przykład zmiany na LinkedIn pokazują co się zmienia, na co stawiają znacznie bardziej doświadczeni w komunikacji gracze. Przykładem jest coraz bogatsze i lepsze poznawanie ludzi poprzez sieci społeczne. To już nie są tylko podstawowe dane, ale (jeżeli, oczywiście, jest taka wola członka społeczności) możliwość poznania jego gustów czytelniczych, planów podróży itp. Do tego dochodzi oczywiście, coraz doskonalszy profil doświadczeń zawodowych. Innymi słowy – sieci społeczne pozwalają na coraz lepsze zdefiniowanie siebie – z korzyścią zarówno dla siebie samego, np. poprzez lepsze szanse rekrutacyjne, oraz innych, np. poprzez sprawniejsze znalezienie osób, które mogą pomóc w realizacji zawodowych czy pozazawodowych celów.

IB: Moje następne pytanie odnosi się do Ning: Niedawno Ning ogłosił, że zamyka wszystkie swoje darmowe serwisy. Jak zareagowal Pan na ten nowy model biznesowy Ninga? W jaki sposób te zmiany wpłynęły na SzkoleniaXXIwieku?

MH: W zasadzie nie wpłynęło to w żaden sposób na SzkoleniaXXIwieku, gdyż od zawsze korzystam ze środowiska płatnego. Moja reakcja była ostrożnie pozytywna. Chciałbym wierzyć w to, że ruch Ning sprawi, iż serwis będzie lepszy, bogatszy w funkcje, sprawniej działający, z mniejszą liczbą błędów. Działa to, oczywiście, na niekorzyść osób, które założyły społeczności w modelu darmowym, niemniej mówi się coraz częściej o tym, że model wartościowych serwisów w Internecie za darmo zaczyna się kończyć. Nie mam nic przeciw płaceniu rozsądnych pieniądzy za wysoką wartość usług.  Na razie nie odczułem zmian, chyba na to za wcześnie. Pojawiły się wprawdzie jakieś nowe funkcje, ale nie nastąpiła żadna rewolucja.

IB: Na koniec proszę jeszcze powiedziec tym osobom, które same chciałayy założyc podobną sieć społeczną. Co jest ważne, jeżeli chce się (a) zainicjować i (b) umożliwić rozwój własnej sieci społecznej?

MH: Moim zdaniem – trzeba chcieć to robić DLA SIEBIE. Jeżeli liczy się na to, że każdego dnia będziemy mieli setki czy tysiące odwiedzających, to szybko się zniechęcimy. Trzeba starać się być regularnym w tym, co się robi. Jeżeli podejmiemy decyzję, że piszemy co tydzień, to róbmy to co tydzień. Jeżeli mamy to robić co trzy dni, to utrzymujmy ten rytm. Ja staram się każdego miesiąca opublikować kilkanaście wpisów na blogu. Trzeba określić i trzymać styl bloga. Tworzyć go tak, aby ten styl był spójny. Trzeba też rugować z sieci osoby, które nie są gotowe podporządkować się takiemu stylowi. Ja np. byłem zmuszony usunąć profil osoby, która miała nieodpowiednie dla stylu naszej sieci zdjęcie. Mam też praktykę witać indywidualną wiadomością każdego nowego członka społeczności. Raz na kilka dni przeglądam listę nowych członków i wysyłam takie powitanie. Poświęcam na te wszystkie zadania pewnie 2 godzin tygodniowo. To może wydawać się dużo, ale tak czy siak – pewnie połowę tego czasu i tak poświęcałbym na szukanie, czytanie raportów, analizy itp. To co robię dodatkowo to dzielenie się swoimi przemyśleniami z innymi. Nie robię tego czysto altruistycznie. Poprzez moje działania w sieci buduję moja osobistą markę. Moja marka pomaga mi w biznesie, określa mnie w sieci, buduje znacznie doskonalszy profil niż wszystkie LinkdIny razem wzięte.

IB: Dziekuję bardzo za rozmowe. Bardzo chętnie porozmawiam z Panem następnym razem na temat budowania własnej marki w sieci. To też bardzo ciekawy temat …

Yesterday, together with my colleague Jenny Hughes, I made a presentation to participants in the Critical Literacies course being run by Rita Kop and Stephen Downes as part of their ongoing research project on Personal Learning Environments.

The course blog says: “Technology has brought changes to the way people learn and some “critical literacies” are becoming increasingly important. This course is about these critical literacies. Critical, as the course is not just about finding out how to use the latest technologies for learning, but to look critically at the Web and its underlying structures. Literacies, as it is more about capabilities to be developed than about the acquisition of a set of skills. It is all about learning what is needed to develop confidence and competence, and to feel capable of negotiating an ever changing information and media landscape.”

Our presentation was on pragmatics. Pragmatics, we said is a sub field of linguistics which studies the ways in which context contributes to meaning.

Today we have made a short version of the presentation as a slidecast. In the presentation we explore different ideas about context in education. In the final part of the presentation we look at Personal Learning Environments and how they relate to issues of meaning and context.

The introductory and end music is from an album called Earth by zero-project. it can be downloaded from the excellent Jamendo web site.

Last year I took part in an excellent confernce in Darmstadt last year on “Interdisciplinary approaches to technology-enhanced learning.” Now they have asked me to contribute to a book based on my presentation on ‘Learning Environments, What happens in Practice?. I will post the book cpater in parts on the blog as I write it, in the hope of gaining feedback from readers.

The first section is entitled ‘The Challenge to Education”

Firstly it should be said that it is not technology per se that poses the challenge to education systems and institutions. It is rather the way technology is being used for communication and for everyday learning within the wider society.

Whilst institutions have largely maintained their monopoly and prestige as bodies awarding certification, one major impact of internet technologies has been to move access to learning and knowledge outside of institutional boundaries. The internet provides ready and usually free access to a wealth of books, papers, videos, blogs, scientific research, news and opinion. It also provides access to expertise in the form of networks of people. Conferences, seminars and workshops can increasingly be accessed online. Virtual worlds offer opportunities for simulations and experimentation.

Id course this begs the question of support for learning although there are increasing numbers of free online courses and communities and bulletin boards for help with problem solving. Schools and universities can no longer claim a monopoly as seats of learning or of knowledge. Such learning and knowledge now resides in distributed networks. Learning can take place in the home, in work or in the community as easily as within schools. Mobile devices also mean that learning can take place anywhere without access to a computer. Whilst previously learning was largely structured through a curriculum, context is now becoming an important aspect of learning.

Technology is also challenging traditional traditional expert contributed disciplinary knowledge as embodied in school curricula. Dave Cormier, (2008) says that the present speed of information based on new technologies has undermined traditional expert driven processes of knowledge development and dissemination. The explosion of freely available sources of information has helped drive rapid expansion in the accessibility of the canon and in the range of knowledge available to learners. We are being forced to re-examine what constitutes knowledge and are moving from expert developed and sanctioned knowledge to collaborative forms of knowledge construction. The English language Wikipedia website, a collaboratively developed knowledge base, had 3,264,557 pages in April, 2010 and over 12 million registered users.

The present north European schooling systems evolved from the needs of the industrial revolutions for a literate and numerate workforce. Schools were themselves modelled on the factory system with fixed starting and finishing times with standardised work tasks and quality systems. Students followed relatively rigid group learning programmes, often based on age and often banded into groups based on tests or examinations. Besides the acquisition of knowledge and skills needed by the economy, schools also acted as a means of selection, to determine those who might progress to higher levels of learning or employment requiring more complex skills and knowledge.

It is arguable whether such a schooling system meets the present day needs of the economy. In many countries there is publicly expressed concerns that schools are failing to deliver the skills and knowledge needed for employment, resorting in many countries in different reform measures. There is also a trend towards increasing the length of schooling and, in some countries, at attempting to increase the percentages of young people attending university.

However the schooling system has been developed above all on homogeneity. Indeed, in countries like the UK, reforms have attempted in increase that homogeneity through the imposition of a standardised national curriculum and regular Standardised Attainment Tests (SATs). Such a movement might be seen as in contradiction to the supposed needs for greater creativity, team work, problem solving, communication and self motivated continuous learning within enterprises today.

Furthermore, the homogeneity of schooling systems and curricula is in stark contrast to the wealth of different learning pathways available through the internet. Whilst the UK government has called for greater personalisation of learning, this is seen merely as different forms of access to a standardised curriculum. The internet offers the promise of Personal Learning Pathways, of personal and collaborative knowledge construction and meaning making through distributed communities.

The schooling system is based on outdated forms of organisation and on an expert derived and standardised canon of knowledge. As such it is increasingly dysfunctional in a society where knowledge is collaboratively developed through distributed networks.

Well, this is a question many people have been asking me. This is equally a question I ask myself. Simply because it is still hard to articulate my purpose and choices in such a way it becomes clear enough to those who ask. As Einstein once said, if you can’t explain it simply, you don’t […]