We are happy to announce the launch of a new webs site, CareersTalk. The site, developed jointly between Pontydysgu and the Institute for Employment Research, Warwick University, provides access to the ongoing research and development we are undertaking into careers guidance and in particular, the use of new technology to support careers guidance. Much of this work has been undertaken with support from the EU Mature-IP and G8WAY projects.

The introduction says: “The web site is designed to provide leading-edge ideas for careers work – including information-advice-and-guidance, careers education, career counselling, mentoring, coaching, personal-and-social development, learning for well-being, for a changing world, portfolio development and individual action-planning. In particular it focuses on the use of technology for careers information, advice and guidance. Technology has already influenced, and will continue to influence, not only the ways in which guidance services are accessed by clients, but how they are used by them.”

The web site also provides links to working versions of our data visualisation tools.

Warning – this article is not based on any reliable research. However it is based on talking to a lot of people over the summer about their attitudes towards social networks and how they use them. Most of the people are working on various educational projects and are based in Europe although some were from north America and the Middle East. So in no way a representative sample but an interesting one.

Firstly there seems to be an increasing number of people who are opting out of Facebook or, if maintaining accounts, merely forwarding posts from Twitter or another social networking service. Reasons vary from Facebook privacy issues, difficulty in managing ‘friends’, social network overload, disliking the Facebook apps (Farmville is often quoted) to just feeling Facebook is a personal network not suitable for business or educational use.

Against that there seem to be a growing number of people who are separating out their use of different social networking accounts, for example using Facebook for keeping in touch with family and friends and Twitter for work.

There seem to be less people who ‘don’t get Twitter’ although against that a growing skepticism about its future with some feeling it will become increasingly taken over by commercial interests.

Many I have spoken too are thinking about the longevity of social networking services, especially free services. This seems to be increasing as so many people have invested time and effort into Flickr which they fear may be in danger due to Yahoo’s financial woes.

Google+ is the big unknown. Firstly its insistence on real names is alienating substantial numbers of social network evangelists. However, many also see its use as a business and research tool, particularly the use of circles and hangouts for project communication. However, many, like me, are struggling to maintain a presence in so many different networks!

And finally blogging. Without wishing to revive the old #F-Alt debate that micro-blogging is killing blogging, I sense a return to blogs, as offering a form and medium which can be used for substantial writing and reflection.

Regardless of feelings and preferences over individual services, there seems to be a general acknowledgement that social networking is here to say and that it is becoming an integral part of research, communication and exchange for projects and education. Probably the fastest growing services being used for project management and communication are Dropbox, Google docs and Skype.

Be interested in any of your opinions.

Here is a quick update on some current work at Pontydysgu. With funding from the European Lifelong Learning Programme G8WAY project and the European Research Framework Mature-IP project, and working with a growing community of partners, we have been developing a series of Web 2.0 tools to support careers guidance. At the moment we are developing a  new web site which will give full access to these tools and applications, as well as to research about the use of Web 2.0 and social software for careers information, advice and guidance. Below is a summary of these tools. If you are interested in finding out more about any of these tools or about our approach to using technology to support careers guidance please get in touch.

Labour Market Visualisation Tools

We are developing tools and applications for visualising Labour Market Information in order to provide young people with an informed basis for decision making around career directions and to support the careers guidance professionals who advise young people. This work has been undertaken in conjunction with the Institute for Employment Research, University of Warwick and Careers Wales.

RadioActive

RadioActive is a project using internet radio to assist young people, particularly those from a NEETS (Not in Employment, Education, or Training) background in developing decision making and communication skills. This approach focuses on informal learning and the development of communities of practice through the use of new technologies. The approach is being piloted in conjunction with the University of East London, Yoh, a Hackney based youth agency, and Inspire!, the Education Business Partnership for the London Borough of Hackney.

Storiboard

Storiboard is a Web 2.0 tool for storytelling. In the first year of the G8WAY project we found that storytelling is a powerful tool for developing and reflection on careers biographies. Storiboard allows young people to use multimedia including video, audio and graphics to tell their careers stories and aspirations. It is initially being tested  through using the original stories collected in year one of the project and will then be piloted with UK based careers services.

Webquests

We are developing a series of Web 2.0 webquests designed to support professional development for Careers Guidance professionals. The first two are on the use of the internet for Careers Guidance and on careers in Science, Technology, Engineering and Maths (STEM). Along with our technical partners, Raycom, we are developing a lightweight repository which combined with the Storiboard interface, will provide for easy editing and development of Webquests.

Late last year Jenny Hughes made a keynote presentation on Evaluation 2.0 for the UK Evaluation society. And pretty quickly we were getting requests for the paper of the presentation and the presentation slides. The problem is that we have not yet got round to writing the paper. And Jen, like me uses most of her canvas space for pictures not bullet points on her slides. This makes the presentation much more attractive but it is difficult sometimes to gleam the meaning from the pictures alone.

So we decided we would make a slidecast of the presentation. But, half way through, we realised it wasn’t working. Lacking an audience and just speaking to the slides, it was coming over as stilted and horribly dry. So we started again and changed the format. rather than seeing it as a straightforward presentation, Jen and I just chatted about the central ideas. I think it works pretty well.

We started from the question of what is Web2.0.Jen says “At its simplest, it’s about using social software at all stages of the evaluation process in order to make it more open, more transparent and more accessible to a wider range of stakeholder.” But editing the slidecast I realised we had talked a lot more than about evaluation. This chat really deals with Web 2.0 and the different ways we are developing and sharing knowledge, the differences between expert knowledge and crows sourced knowledge and new roles for teachers, trainers and evaluators resulting from the changing uses of social media.

Ten wpis jest zainspirowany dzisiejszą dyskusją na temat microlearningu w ramach kursu #opco11 na Twitter.

Temat tak zwanego microlearningu (czyli “mikro-nauka”) i microcontentu (czyli “mikro-treści”) poruszany jest w głównie w odniesieniu do Web 2.0 i mobile learning.  Nowe formy komunikacji, nauki i pracy, które są w dużej części wynikiem stosowania nowych technologi w codziennym życiu, sprzyja powstawaniu takich miniaturowych form nauki i przekazywania treści.

Szczególnie narzędzia Web 2.0 pozwalają potencjanie każdemu użytkownikowi na tworzenie takich mikro-treści, czyli małych porcji, które można skonsumować niezależnie od pierwotnego kontekstu, w którym te treści powstały (zastrzeżenie: oczywiście na poziomie zależnym od dostępu do technologii i kompetencji niezbędnych do stosowania ich). Takie tworzenie własnych treści w małych porcjach (które żartobliwie można by nazwać  “przekąską na wynos”, ale tylko żartobliwie, bo nie chodzi tu tylko o konsumpcję, ale też produkcję treści) może nabrać różnych form, np. mikro-treścią może być wpis na blogu, komentarz do tego wpisu, tweet (z linkiem do dalszej lektury) na Twitterze, albo krótki film do nauki wsadzony na YouTube.

Mikro-treści są więc w pewnejj części treściami generowanymi przez użytkowników, czyli tzw. “user-generated content”. Ale nie zawsze – są też placówki edukacyjne i firmy, które zajmują sie profesjonalnym tworzeniem micro-treści, np. W ramach szkoleń pracowników albo do celów marketingowych. Mikro-treści i mikro-nauka w połaczeniu z Web 2.0 tworzą kulturę “zrób to sam”,  której każdy może być autorem treści przeznaczonych do nauki i innych celów.

Jakiś czas temu ukazała się na ten temat moja publikacja, w której przedstawiłam koncept microlearningu jako strategię profesjonalnego rozwoju w 21 wieku. Moim zdaniem microlearing umożliwia produktywne wykorzystanie czasu i uczenie się w przerwach, np. podczas podrózy do pracy, w poczekalni u lekaża, w domu po pracy.

Oczywiście jest to tylko dodatkowa forma nauki, która nie powinna powstrzymywać ludzi od przeczytania książki albo brania udziału w dłuższym szkoleniu. Microlearning może byc stosowany sam w sobie, np. kursu w formie małych porcji tekstu lub ćwiczeń na smarfona albo jako uzupełniający element, np. dodatkowe nagrania audio do pogłebienia wcześniej poznanych tematów na iPoda albo webinar wprowadzający w temat przed szkoleniem na żywo. Możliwość kombinacji i formatów technicznych jest tu bardzo duża.

Charakterystyczna cechą mikro-treści jest to, że są one oczywiście krótkie, ale też luźno ze sobą powiązane, tzw. każda porcja może istnieć sama w sobie, musi mieć sens sama w sobie, czyli być koherentną jednostką. W przeciwieństwie do typowych kursów, które budowane są hierarchicznie (najpierw musimy nauczyć się czegoś, aby móc przejść do nastęnego poziomu), mikrolearning polega na tym, że każda mikrotreść może być dowolnie używana przez uczącego się. Z dydaktycznego punktu widzenia interesujące jest to, jak planować krótkie mikro-aktywności wokół takich mikro-treści, np. kolaboratywne pisanie krótkich tekstów (np. streszczeń, raportów) albo komentowanie krótkich nagrań audio/video (np. feedback, własna opinia, ocena).

Na koniec polecam kilka pozycji z literatury angielsko- i niemieckojęzycznej (w kolejnosci alfabetycznej):

• Buchem, Ilona/Hamelmann, Henrike. (2010). Microlearning: a strategy for ongoing professional development. eLearning Papers, 21, September 2010
• Hug, Theo (2007). Didactics of Microlearning: Concepts, Discourses and Examples. Waxmann.
• Kaufmann, Catherine (2006). Microlearing and (Micro)Didaktik. Micromedia eLearning 20 Gaining the Big Picture Proceedings of Microlearning Conference 2006 (2006)
• Lindner, Martin (2006). On Macromedia and Microlearning. ALT-C 2006 Research Paper.

I am ever more interested in how we can use technology for supporting young people (and not just young people) in making future careers choices. Talking to a focus group of young people last year, they  make use of the internet, particuarly using Google to search for details about possible future education choices, jobs and careers. I also asked them how far they explored the results of a Google search and not surpisingly they told me that they usually looked at the first three or four results. Try doing this yourself – type in your job of choice and see what comes up. All too often the results can be highly misleading.

Anyway we are working on new tools to asisst young people in choosing their future careers (more details to follow quite soon, I hope). And here is a conference paper, prepared by my colleague Sally Anne Barnes from the University of Warwick and describing the emprirical research we undertook on the use of technology in careers education in the UK (requires html5 compliant browser to view). Comments welcome – I would especially like to know what is happening in other countries than the UK.

The Potential Role of Technology in Careers Education in the UK

Jakiś czas temu pisałam o Masowych Otwartych Kursach Online (MOKO) czyli Massive Open Online Course (MOOC) i o swoich spostrzerzeniach jako uczestniczka kursu #PLENK11 organizowanego przez  Stephen Downes, George Siemens, Dave Cormier i Rita Kop.

Od początku maja uczestniczę  w nowym MOKO – #OPCO11. Jest to pierwszy MOKO niemieckojęzyczny,  organizowany przez  Claudia Bremer, Ralph Müller, Detlef Krömker, David Weiß i Jochen Robes. Jak sami organizatorzy #OPCO11 przyznają, kurs ten jest wzorowany na poprzednikach z Kanady, szczególnie na kursach #CCK11 i #PLENK11

Tak jak pisałam w poprzednim wpisie na ten temat:

„Idea MOOK’a oparta jest na konektywistycznej teorii uczenia się, która definiuje uczenie się jako proces tworzenia połączeń pomiędzy różnymi elementami, odkrywaniem wzorów w chaosie wszechświata (Siemens, 2005).”

Ale w jaki sposób organizowane są MOKO? Jaką mają strukturę? Jakie są ich główne elementy dydaktyczne? Oto moja pierwsza próba usystematyzowania:

Atrybuty MOKO:

MOKO są:

• Otwarte dla osób: Każdy może w nich uczestniczyć, nie ma ograniczeń co do ilości uczestników, każdy może coś zainicjować, np. stworzyć wirtualną grupe albo zmobilizować lokalne spotkanie.
• Otwarte dla treści: Każdy może aktywnie uczestniczyć w konwersacji, tworzyć teksty i multimedialne artefakty, wyrażać swoje myśli i to w dowolnym języku (np. poprzez pisanie bloga w swoim języku i połączeniem go z kursem za pomącą hashtagunp. #PLENK11).
• Otwarte dla techniki: Każdy może połączyć się z kursem poprzez dowolne narzędzie sieciowe, np. wiki, blog, bookmarking, wystarczy użyć hashtagu – organizatorzy (a często też i inni uczestnicy) filtrują zasoby internetowe i agregują rozsypane po sieci narzędzia i miejsca nauki.
• Owarte dla przbiegu nauki: W kursie nie ma specjanie wytyczonych dróg nauki. Każdy uczestnik kursy kieruje sam swoim procesem uczestniczenia w kursie. Każdy obiera na nowo swoją droge w tej ciągle re-konfigurującej się sieci połączonych narzędzi, wirtualnych miejsc, uczestników, treści i materiałów do nauki. Każdy może dołączyć się i opuścić kurs w wybranym prze siebie momencie.
• Otwarte dla rezultatów nauki: Każdy sam decyduje, czego chce się nauczyć i jakie wyniki chce osągnąć. Rezultaty nie są ważne tylko pod koniec kursu, lecz w kazdym momencie jego przebiegu, np. sukcesem może być zbudowanie relacji z wybranymi uczestnikami kursu w sensie osobistej sieci nauki (personal learning network), która umożliwia wymianę doświadczeń i nowe spojrzenie na omawiane tematy.
• Interaktywne: Kursy polegają na interakcji i wymianie z innymi uczestnikami, interakcji z treściami i materiałami, które udostępniane lub stwarzane są przez organizatorów i przez uczestników, oraz na interakcji techniki (linki, hastags itp.)
• Rozproszone: W kursie używane są zarówno przez organizatorów jak i przez uczestników różne miejsca i narzędzia w sieci. Wszystkie indywidualne blogi, wikis, mikroblogi, grupy, fora itp. są uważane za część kursu. Część tych rozproszonych sieciowych miejsc i narzędzi agregowana jest na głównej stronie kursu, ale tylko w celu stworzenia orientacji, w przeciwieństwie do stworzenia centralnej platformy nauki.

Centralne elementy dydaktyczno-techniczne

• Główna strona: Każdy z kursów ma główną stronę, na której aggregowane są informacje dotyczące ogólnych przebiegu kursu, uczestników, tematów i zasobów oraz linki do innych miejsc, w ktrórych przebiega uczenie się.
• Webinary: Każdy kurs stwarza możliwość wymiany i przekazu treści na żywo poprzez webinary w regularnych odstępach czasowych (przeważnie raz w tygodniu). Przeważnie do webinarów zapraszani są eksperci, którzy prezentują i dyskutują. Uczestnicy nie tylki słuchają i oglądają, ale mogą też brać udział bardziej aktywnie poprzez stawianie pytań na czacie, kolaboratywne robienie notatek, wymiane linków i zasobów itp. Każdy webinar jest nagrywany i dokumentowany.
• Newsletter: Uczestnicy tworzą regularnie (przeważnie raz w tygodniu) streszczenia poprzednich dni, agregują wpisy na blogi i tweety na Twitterze i wysyłają te informacje do zarejestrowanych uczestników.
• Indywidualne narzędzia uczestników: Blogi, wikis, mindmaps, twitter – wstystkie te narzędzia umożliwiają uczestnikom stworzenie własynch miejsc do nauki poprzez opis swoich refleksji, dyskusje z innymi uczestnikami, porządkowanie zasobów, wspólne tworzenie artefaktów itp.
• Twitter: używany jest w każdym kursie do budowania więzi między uczestnikami, dystrybucji informacji oraz wymiany opinii, zasobów i uczestniczeniu w dyskusjach, np. podczas webinarów.

No tak, to takie pierwsze spojrzenie „z grubsza”. Czy czegoś zapomniałam? Co należy jeszcze dodać?

Dziękuję za uzupełnienia!

Last week I took part in a JISC event where participants were asked to have an active role and share their thoughts about “how institutions can and should respond to the opportunities and challenges presented by the fast-changing pace of … Continue reading →

I have been meaning to blog. I actually feel the need, but in the end it’s a bit like sport. The more you do it, the more energy you find to keep doing it. Once you start ‘tricking’ the routine, … Continue reading →

Interesting post by Karen Romeis on identities.

Karyn says:

I have noticed that some of the people with whom I have both and on- and off-line relationship are competent at conducting a single relationship in two spaces. Others less so. In some cases, there is a strange split. There is one relationship going on online and another offline, and that it seems to be ‘not done’ to break that wall…….In cases where people pursue two separate relationships with me, I have come to regard that as a sign of an inability to assimilate an online space into an existing relationship. An indication that there is a level of maturity still to be gained. By and large, this two relationship experience tends to be restricted to those for whom social media tools are little more than toys.

I am not sure it is as simple as that. We are increasingly morphing the digital into all aspects of our lives. But at the same time – just in the way the environment shapes our face to face relationships – then digital tools intermediate digital relationships. And I think that we all have different identities. Such identities are mediated by environments. And I am unsure that it is simple to just ‘assimilate’ an online space into an existing relationship. That on-line space surely mediates the nature of the relationship – off and online. In the comments on her post Karyn says when she talks about maturity she is referring to the maturity of the digital environments we use. But I can see more ‘mature’ digital environments – for instance augmented reality – further enhancing our different identities – rather than leading to a single identity – on or off-line.