After a particularly tedious week and the prospect of a working weekend, Friday afternoon did not promise a lot. However, the last thing in the electronic in-tray today was to have a look at the entries for a competition Pontydysgu is sponsoring as part of the Learning About Politics project.

The competition was aimed at 8-14 year olds and asked them to write a story using any combination of digital media

“The theme for your story should be on a political event that has happened – or is currently happening – in Wales.
We are not just interested in the facts but on your opinions and impressions. For example, how do you feel about the event you are describing? Who do you agree with and why? What have been the consequences of the event you have chosen?”
Suddenly life got a lot better! The black and white world of education that I seem to have lived in for the last few weeks was in brilliant technicolour. The stories were variously funny, poignant, angry, persuasive and insightful. All of them were well researched, referenced, technically at a level that would put many class teachers to shame and above all, they entertained me and taught me a whole lot I didn’t know. Surely the definition of a good learning experience!

(And by the time I had settled down with a glass of wine and a cigarette, the learning environment seemed pretty good as well).

The thing that cheered me up the most was that these kids had opinions – well argued, well expressed and authentic. I was pretty rubbish at history (Was? ‘Am’ actually! More maths and physics, me…) but short of those exam questions which always started “Compare and contrast….” or “What arguments would you use to support …something ” I don’t ever remember being allowed to have a ‘real’ opinion on anything historical, still less encouraged to express them if I did. Especially not in primary school – I think I was doing post-grad before I earned that privilege.

Which brings me on to my main point! There is a great public panic at the moment about Wales’s performance in the Programme for International Student Assessment (PISA) because they are two beans behind somewhere or other, half a Brownie point below an average or a nanopoint lower than last time. Puhlease!!

I am not being dismissive from a point of total ignorance here – some years ago I worked on the PISA statistics and the methodology for several months; I even remember doing a keynote presentation at European Conference for Education Research on PISA . Nor am I suggesting that standards do not matter. What I am saying is that the ‘Ain’t it awful’ media frenzy generated by the Smartie counting exercise that is PISA – and the politicians’ heavy-handed response – does a huge disservice to this generation of feisty, articulate and confident kids. And to the amazing generation of teachers that scaffold their learning.

Working in Pontydysgu, being a teacher trainer and a very active school governor means that I spend a lot of time in classrooms and my contention is that 99% of teachers are doing a fantastic job under pretty rubbish conditions. (Did I say this in a previous post? Yes? Well I don’t care – it needs to be shouted from the roof tops).

So what am I going to do about it? Firstly, I am tempted to rewrite the newspaper headlines showing that Welsh education is improving and is better than ‘average’. A claim I could easily back-up by a different manipulation of the PISA figures. Secondly, I could point out that the PISA survey takes place every four years but that changes at the lower age ranges – such as the introduction of the new 3-7 yr old Foundation Phase in Wales (which is awesome) will not impact on PISA results for another nine years so knee-jerk changes to ‘fix’ things seem a bit premature. Thirdly, I could argue that putting so much store on paper-based testing in Reading, Maths and Science as the measure of success of ‘a broad and balanced curriculum’ and ‘pupil-centred, experiential learning’ is a bit of an oxymoron. Fourthly, I could remind our government that Wales led the way on getting rid of SATs and league tables on the very valid grounds that comparisons are unfair because they are not comparing like with like. They funded research which showed standardised testing to be unhelpful, demotivating and did nothing to improve performance. So on a local and national level they don’t work – do they suddenly work on an international one? Or maybe I should become a politician and take on the establishment in the debating chamber – but Hey! I’ve just found there’s a whole new generation of politically astute, sussed and sorted 10year olds who are going to do that much better than I could. Fifteen years from now, it’s going to be move over Minister! Leighton Andrews – ‘your’ education system has much to be proud of.

P.S. I might put some of the entries on the Pontydysgu website over the next few weeks so that you can see for yourself. Any teacher interested in getting their kids to write and publish political stories too, have a look at the Learning About Politics website and get back to us.

The Italian language version of wikipedia has published the following open letter which we reproduce in full below. Comment seems unnecessary.

Dear reader,

at this time, the Italian language Wikipedia may be no longer able to continue providing the service that over the years was useful to you, and that you expected to have right now. As things stand, the page you want still exists and is only hidden, but the risk is that soon we will be forced to actually delete it.

Great graphics from Ken Robinson on the changing face of education

Loved this video – especially the stop motion animation. Content remarkably similar to a few Pontydysgu presentations. Ah well! Great minds ….

I have had several requests for this paper, co-written in 1990 with Jenny Hughes, and realised it was not available on the internet. So I have published it to Scribd.

The paper looks at comparative research in Vocational education and Training and the possible uses of cultural theory as a research methodology. This extract explains some of the thinking behind such an approach.

The focus of much comparative research has been the comparison of different paradigms in VET. Set against a common background of globalisation of the economy, the rise of multi-nationals and shared technologies, these paradigms show a marked convergence across Europe and there is a seductive similarity between, for example, work organisation paradigms, curriculum paradigms and research paradigms. This has increased the tendency to undertake ‘point to point’ comparisons across member states, often based on task or functional analysis. And yet the outcomes of such research, whilst providing descriptive data which empirically reinforces the notion of converging trends is often at odds with what VET researchers ‘know’ to be true and which the general populus assumes as ‘common sense’; that is, that there are major cultural differences leading to apparently inexplicable divergences of practice. The challenge for VET research is to construct more robust tools for analysis which can accommodate and reconcile both the convergences and divergences.

Much of the existing comparative research takes as its starting point a single VET paradigm and deconstructs that paradigm into its elements. Thus, ‘VET’ would be the highest level of a tree diagram and the paradigmatic sets under observation would be branches below it.  These  may be labelled, for example, `employment patterns’,  `new production methods’, `trainer training’, `cultural issues’, `curriculum’ and so on.  The elements or items within the paradigms would form the next level of branching. For example under `new production methods’ there might be elements labelled `Just-in Time’ or `island production’ or `co-makership’.  Under  employment patterns there may be `self employed’, `employed by SME’, `unemployed’ and so on. Each of these elements can also be subdivided into properties or descriptors (which are actually paradigms in themselves).  For example `unemployed’ could be expressed as ‘average length of unemployment’ or `number of unemployed males over 25’ or `average qualification level of unemployed women’ or whatever.   The  number and type of paradigmatic sets are similar across member states as are the items within each paradigm, hence the apparent  convergence. Much quantitative comparative research maps and compares element against like element looking for differences in properties across member states. Occasionally it compares paradigm with paradigm but work at this higher level of aggregation level is more often seen in collaborative research.

What is rarely taken into account is the syntax which exists between the paradigms, a syntax which is determined by the culture which generated it and is as culturally specific as the rules of grammar are language specific. The syntagmatic relationship (or syntagm) which defines the way in which one paradigm articulates with another is, for the most part, ignored but it is here that the divergences across member states are located.

What VET needs is a grammar capable of analysis at a systemic rather than structural level. It needs a grammar robust enough and sufficiently rigorous to challenge and provide a real alternative to both functional and structural analysis but sophisticated enough to examine the cultural realisation and cultural meaning of sectoral and regional differences, national identities, gender, class and language.

Thus the model should not take  `VET’ as a starting point for the tree diagram and then simply disaggregate it – with `the cultural dimension’ being a paradigm or even an element within several paradigms and the assumption that it lends itself to comparison as readily as unemployment figures.  Rather we should put ‘culture’ at the top of the tree diagram with VET being one (disaggregated) manifestation of that culture

Functionalist analyses break down VET into a series of components that, not only .fails to recognise their significance within societies and cultures, but renders comparisons less, rather than more, meaningful.  Stucturalist and post structuralist schools continue to pursue structures of likeness and contrast, differences played against similarities. It follows that if all the factors which determine VET culture are themselves different then the component parts of those features are bound to be different.

Given the role of culture on Vet and of VET itself within its cultural context, then it may be of value to access that corpus of knowledge and theory in the field of cultural studies. The next section of this paper will look at some different ideas drawn from cultural theory and examine their applicability for comparative VET studies.

New Culture Paper

I am very happy to see the launch today of the Purpose of Education web site, initiated by Doug Belshaw and Alec Stewart.

The recent uprisings in Tunisia and Egypt have shown the power of social media for not just discussing politics but for mobilising. And the student protests in the UK against increases in university fees and the abolition of the Educational Maintenance Allowance have shown a willingness by young people in the UK to act around education. However, it is clear we need a wider debate about the whole purpose of education, especially as technology is opening up new possibilities for learning.

The new website aims to kickstart that debate. “We’re going to initiate the debate, grow the community and inform key decision makers about the outcome of this movement to improve education for all. Our 3-year plan provides more information and will be updated as the movement gains momentum.”

And the site is inviting 500 word blogposts, suggesting a focus on the questions posed by Keri Facer in a keynote to the JISC Innovating e-Learning conference 2010

What is your vision for the good society?

What is the part that education can play in achieving that and what is the part that others need to play? Who are these others? What is/what should be their relationship to education?

What are the building blocks we have in our schools and universities already that could move them towards that role?

What are the building blocks outside formal education?

What are the impediments to change and what causes them? And are there good reasons for these?

What can I see of merit in the ideas of those who disagree with me?

Do the ideas I suggest draw on the expertise and insight of others?

Do the ideas I suggest offer enough benefit to outweigh the disruption that they would cause in their realisation? how would we get there?

Trust is a subject I have been thinking a lot about lately. We have been discussing it on the Philosophy Friday (#PF600) David Roberts and Emma Coleman host at the University of Salford. And recently I have also been discussing it with my colleague Pascal Venier. It is an important matter in everyone’s professional and […]

Czy nauczyciele w Polsce są dobrze przygotowani na pokolenie cyfrowych tubylców? Opdowiedzi na to pytanie szukałam w rozmowie z Lechosławem Hojnackim – nauczycielem i konsultantem, zajmującym się implementacją nowoczesnych technologii informacyjnych w procesie kształcenia dorosłych, przede wszystkim nauczycieli.

IB: Ten kto zajrzy na Pana stronę internetową  http://www.hojnacki.net odkryje szybko, że jest Pan aktywny na wielu serwisach internetowych. Czym się Pan aktualnie zajmuje zawodowo?

LH: W tej chwili pracuję jako wykładowca w  Kolegium Nauczycielskim w Bielsku-Białej. To taki niszowy w Polsce system kształcenia nauczycieli na poziomie trzyletnich studiów zawodowych, zbliżony bardziej do szkoły (niewielka liczba studentów, sporo praktyk) niż uniwersytetu. Jednocześnie pracuję jako konsultant w Regionalnym Ośrodku Metodyczno-Edukacyjnym “Metis” w Katowicach i zajmuję się implementacją tzw. nowych technologii w procesie dydaktycznym.

IB: Ma Pan więc szerokie spojrzenie na zastosowanie TIK (technologii informacyjno – komunikacyjnej) w edukacji. Czy szkolenia nauczycieli w Polsce obejmują standardowo  tematy e-pedagogiczne? W jakim zakresie szkoleni są nauczyciele w temacie e-learningu 2.0? Jak to wygląda w przypadku czynnych nauczycieli,  a jak w przypadku studentów-adeptów?

LH: Czynni nauczyciele w pewnych okresie swojego rozwoju zawodowego muszą się wylegitymować dowodami opanowania TIK. Na poziomie awansu zawodowego na nauczyciela mianowanego są to “umiejętności wykorzystywania w pracy technologii informacyjnej i komunikacyjnej;” natomiast na poziomie nauczyciela dyplomowanego (najwyższym) – „podejmowanie działań mających na celu doskonalenie warsztatu i metod pracy, w tym doskonalenie umiejętności stosowania technologii informacyjnej i komunikacyjnej”. Od nauczyciela stażysty i kontraktowego (najniższe) nie wymaga się w tym zakresie niczego. Nie ma jednak sztywnych reguł, co to znaczy “wylegitymować się” i duża część nauczycieli korzysta w tym celu ze szkoleń prowadzonych przez ośrodki doskonalenia nauczycieli lub inne instytucje, m.in. w ramach projektów unijnych. W praktyce posiadanie pewnej liczby zaświadczeń o ukończeniu szkoleń, ocenianych częściej w kategorii liczby godzin niż treści i poziomu – jest wystarczającym dowodem posiadania stosownych umiejętności. Członkowie komisji oceniają tylko dostarczone dokumenty określające umiejętności związane z TIK w warsztacie dydaktycznym i czynią to przez pryzmat własnej wiedzy i świadomości.

Są to najczęściej spotykane źródła systemowej motywacji zewnętrznej dla nauczycieli. Jak widać nie ma tu miejsca na rozróżnienia dotyczące stosowania konkretnych metod, konkretnych typów serwisów, sposobów komunikowania się, w tym e-learningu 2.0. Ponadto, idąc dalej tropem systemowych uregulowań, komisje powoływane dla oceniania dokonań nauczycieli na kolejne stopnie awansu zawodowego nie tylko nie mają wytycznych, ale nawet możliwości kompetentnego oceniania metodycznych aspektów TIK – nie muszą mieć w swoim składzie ekspertów w tej dziedzinie.

Są też uwarunkowania hamujące rozwój e-learningu 2.0 w szkołach:

1. Organy nadzoru pedagogicznego (kuratorzy oświaty)  otrzymali wytyczne, aby czynnie zapobiegać ujemnym zjawiskom takim jak cyfrowa agresja i inne niebezpieczeństwa ze strony Internetu, dlatego dyrektorzy szkół (notabene w Polsce posiadający bardzo mały w stosunku do wielu krajów rozwiniętych zakres samodzielności) często uznają –  bardzo racjonalnie – że większym zagrożeniem dla ich interesów służbowych jest nadmiar kontaktu uczniów z Siecią, niż wielostronne jego obwarowania, a w praktyce – ograniczenia.

2. Chyba większość polskich szkół dysponuje pracowniami otrzymanymi z, nazwijmy to, centralnego przydziału. Zdecydowana ich większość jest oparta na Windows oraz serwerach SBS o specyficznej konfiguracji. Konfiguracja ta opiera się na tzw. “filtrach treści niepożądanych” oraz kontrolowaniu i analizowaniu całego ruchu sieciowego przez serwer, który w efekcie, w standardowej konfiguracji blokuje nie tylko niepożądane strony, słowa i złośliwe skrypty, ale także wiele pożądanych stron, nieszkodliwych słów oraz bardzo potrzebnych skryptów. W praktyce w wielu szkołach używa się w związku z powyższym komputerów, na których nie da się uruchomić np. większości serwisów z epoki Web 2.0, ponieważ poprawnie działają tylko stare, statyczne strony nie zawierające żadnych skryptów (np. osadzonych filmików, edytorów online etc.). Takie pracownie skutecznie chronią szkołę przed Web 2.0. W związku z czynnikami opisanymi w punkcie 1. oraz z braku stosownych umiejętności, a często i świadomości, ta bardzo zła z punktu widzenia nowoczesnego korzystania z Sieci konfiguracja nie jest modyfikowana.

IB: Wnioskuję z tego, że sieć społeczna jest przez szerokie grono ludzi traktowana jako zagrożenie?

LH: To niestety powszechna postawa. Czasem artykułowana dość wprost np. w kategoriach zagrożeń, agresji, groźby uzależnienia lub jako bezwartościowy strumień śmieciowej informacji. Czasem świadomie lub częściej nieświadomie ta postawa ukrywana pod poglądami typu “nic nie zastąpi książki”, “skoro ONI używają ciągle Sieci to ktoś wreszcie musi ich nauczyć obywać się bez niej lub posługiwać się innymi narzędziami”, “a jak nie będzie komputera, kalkulatora, a jak braknie prądu, to będzie katastrofa”.

IB: Muszę przyznać, że w Niemczech sytuacja wygląda jednak lepiej, ponieważ osiągnieto poziom, na którym przeważa już pragmatyczne pytanie „jak?“, np. „Jak możemy wporowadzić elementy sieci społecznej w szkołach?“. A jakie sa pozostałe wyzwania związane z kształceniem nauczycieli w tematyce e-learningu 2.0? Jakie strategie pedagogiczno-dydaktyczne sprawdzają się w praktyce? W jaki sposób wprowadza Pan nauczycieli w świat sieci społecznych?

LH: Dziś wyraźnie widać, gdzie wiekowo przebiega granica między typowymi cyfrowcami, a bardziej tradycyjnie ukształtowanym pokoleniem uczniów. Nauczyciele szkół podstawowych zapoznani z faktami, zestawieniami, wynikami badań, naturą ważniejszych zjawisk – dość gremialnie dają się łatwo przekonać, iż jest to problem, z którym muszą się zmierzyć, bo po prostu otrzymują obraz sytuacji dobrze wyjaśniający obserwowane przez nich u uczniów zjawisk społecznych wywołanych  Web 2.0. Dla odmiany statystycznie zdecydowanie najtrudniej jest pracować z nauczycielami szkół ponadgimnazjalnych. W tej grupie nauczycieli najczęściej spotykam się z odmową, obrazą nawet. Nie widzą jeszcze konieczności zmiany metod pracy, populacja ich uczniów jeszcze nie jest w pełni cyfrowymi tubylcami i jeszcze da się próbować pracować po staremu. To smutne zjawisko, bo rozsądek wskazuje, że młodzież licealna byłaby najwdzięczniejszą grupą uczniów do metod i form pracy epoki Web 2.0.

Czynnych nauczycieli zatem staram się na początku przekonać, że ich “klienci” zmienili się i będą się zmieniać dalej, w związku z czym oni muszą starać się podążać za zmianami (uwaga) wbrew ustrojowi organizacyjnemu szkoły, który rzeczywiście niesłychanie utrudnia postęp (uwaga: także w aspektach przeze mnie wcześniej tu nie wymienionych). Staram się także zaczynać od najprostszych technologicznie rozwiązań, które dają maksimum efektu przy minimalnych umiejętnościach, ale jakoś przynależnych do Web 2.0. Na przykład na początek wprowadzamam bloga na Bloggerze jako tablicę ogłoszeniową. Zaczynam więc od przekazu jednokierunkowe, ale z łatwością podejmowania dalszych kroków.

Studentów traktuję zgoła inaczej, ponieważ tu jestem w stanie ustalić bardziej drastyczne reguły. Niezależnie od treści programowych, specjalności, roku i trybu studiów, wprowadzam jako obowiązującą metodę grupowy projekt oparty (przynajmniej  technicznie) na serwisach Web 2.0. Treści merytoryczne stawiam na drugim planie za zasadami współpracy, samozarządzania, angażowania ekspertów z zewnątrz, publikowania efektów, autoprezentacji w Sieci itd. Moje podejście wynika z tego, że zdecydowana większość studentów po raz pierwszy w życiu spotyka się z faktyczną metodą konstruktywistycznego projektu grupowego dopiero po maturze! Wielu z nich wykazuje także zasadnicze braki w podstawowych umiejętnościach komunikacyjnych związanych z TIK, wbrew kilkuletniemu cyklowi nauki tego przedmiotu w poprzednich etapach kształcenia.

IB: Tak ten deficyt mają też studenci w Niemczech. Wynika to często z tego, że większości nauczycieli/wykładowców brakuje po prostu doświadczenia i umiejętności w wirtualnej współpracy, kooperacyjnych technikach, samoorganizacji na poziomie grupowym. A czy Pana zdaniem szersze kompetencje, lepsze zrozumienie mają uczniowie lub studenci? Kto rozumie zalety wirtualnej pracy grupowej i potrafi pracować/uczyć się w zdecentralizowanych, nieuporządkowanych hierarchicznie, wirtualnych grupach?

LH: TAK, dzieci i młodzież żyją w Sieci bardziej i głębiej, niż sami to widzą, bo dla nich Sieć jest  przezroczysta. To zjawisko jest podobne w swojej naturze do szczerej deklaracji uczniów, że nie PISZĄ tylko esemesują, czatują. Oni nie nazywają tego pisaniem, traktują tak, jak my rozmowę. Natomiast dość powszechnie oddzielają tego rodzaju aktywności od szkoły, nie tylko ze względu na uwarunkowania, o których mówiłem wyżej lub takie jak powszechny zakaz używania komórek w szkole. To zjawisko tzw. “gry w szkołę” oznacza, że obie strony procesu (nauczyciel i uczeń) w szkole  używają reguł, których nie traktują jako przekładalne na świat zewnętrzny. Ani nauczyciele nie mają motywacji do uczenia np. komunikowania się w Sieci, ani uczniowie tego od nich nie oczekują.

IB: Wspomniał Pan, że dzieci i młodzież nie piszą tylko esemesują i czatują. Na pewno często spotyka się Pan z pytaniem, czy takie praktyki nie zagrażają podstawowym kompetencjom pisania i czytania? Jak odpowiada Pan na takie pytania?

LH: Jeżeli uznać, że taki rodzaj kompetencji, do którego przyzwyczaiły nas doświadczenia poprzednich pokoleń i nasze własne, to kompetencje prawdziwe, jedynie słuszne, stosowalne w przyszłości, albo nawet tylko “potencjalnie akceptowalne dla większości populacji cyfrowców”, to oczywiście czaty i esemesy stanowią zagrożenie.  Przy całym moim osobistym przywiązaniu do sztuki pisania i czytania oraz wielkiej literatury (proszę zauważyć, odruchowo zacząłem odpowiedź od zasygnalizowania, że stoję po tej samej stronie barykady, co inni imigranci cyfrowi), widzę wyraźną analogię do skądinąd bardzo słusznego twierdzenia, że rozwój motoryzacji zagraża zdrowym nawykom długich spacerów oraz kompetencjom jazdy konnej. Sam jeżdżę konno dobrze i od zawsze. Jednak na codzień poruszam się samochodem, a koń jest tylko moim hobby, ukłonem w stronę tradycji, zdrowym spędzaniem wolnego czasu i gimnastyką. To samo spotyka dziś tradycyjne formy przekazu tekstowego.

IB: I na tym moglibyśmy już właściwie zakończyć naszą rozmowę, ale zadam jeszcze jedno pytanie: Czy udało się już Panu zarazić swoim entuzjazmem dla nowych technologii wielu nauczycieli?

LH: Uchodzę za skutecznie zarażającego. Jeżeli ktoś mnie personalnie do czegoś wynajmuje, to znacznie częsciej do zarażania, inicjowania, uświadamiania niż np. do późniejszego systematycznego szkolenia. Niestety ciągle szkoła w Polsce obfituje w czynniki zrażające bardziej niż zarażające, ale w ciągu ostatnich dwóch lat widzę bardzo wyraźną zmianę nastawienia nauczycieli – na lepsze.

Jakie są Wasze/Państwa doświadczenia i opinie na temat wprowadzania e-learningu 2.0 w szkołach? Dziękujemy za komentarze!

I am still stranded in Europe, waiting to return to the UK. If everything goes as planned I will touch British soil tomorrow.
Meanwhile I have been working online. And if it weren’t for the fact that I had to postpone some rather important meetings, my absence in the office would have probably gone unnoticed. And […]

Social Media in Higher Education and Beyond
New forms of collaborating and developing team work
A presentation for the interdisciplinary seminar “Future Social Learning Networks” at the University of Paderborn and the Knowledge Media Research Center in Augsburg.
Tag for this event is #fsln10
Below is a voicethread with some ideas about Social Media for collaboration […]

So today I don’t have many words. Well, to be exact, I have none. I think Heidi says it all in the video below.
This is set in the context of school education, but if we are able to see beyond it, we will realise that in any other learning context… in any other life context […]