I am intrigued by this presentation. Whilst I appreciate what Chris Taggart, who has been invo0lved in the development of the opencorporates and openlylocal data sites (and who undoubtedly has more experience and knowledge than me of the use of Open and Linked Data) I would be less pessimistic. I see the use of open and linked data as in very early days.

Firstly, although I appreciate that politicians and bureaucrats do not always want to release data – I think there is still a groundswell in favour of making data available – at least in Europe. Witness yesterdays unveiling of the Italian Open data store (sorry, I can’t find the url at the moment). And although Google search results do not help promote open data sites (and I am not a great fan of Google at the moment after they wiped out my account ten days again), they have contributed very useful tools such as Refine, Fusion Tables and Public Data Explorer.

I still think that as Chris Taggart says in one of his first slides the biggest challenge is relevance. And here I wonder if one of the problems is that Open and Linked Data specialists are just that – specialist developers in their own field. Many of the applications released so far on the UK Data store, whilst admiral examples of the art of development – would seem to have little practical use.

Maybe it is only when the tools and knowledge of how to work with Open and Linked data are adopted by developers and others in wonder social and subject areas that the true benefits will begin to show. Open data applications may work best, not through dedicated apps or sites, but when incorporated in other web sites which provide them with context and relevance. Thus we have been working with the use of open and linked data for careers guidance (see our new web site, www.careerstalk.org which includes working demonstrations).

Bu even more important may be finding ways of combining Open and Linked data with other forms of (human) knowledge and intelligence. It is just this form of knowledge – for instance the experiences and informal knowledge of careers guidance professionals, which brings relevance and context to the data from official data sets. And that provides a new design challenge.

Following on yesterday’s blog post on MOOCs as a possible model for Open Education, here is another initiative taking a different approach. The Open Education Quality Initiative (OPAL) describes itself as “a flagship initiative being implemented by a group of organizations including UNESCO, EFQUEL and ICDE and includes representatives of leading institutions from within higher education and adult education.”

The OPAL website, inviting participation in an on-line consultative group says: “The initiative believes that although OER are high on the agenda of social and inclusion policies, their use in higher education and adult education has not reached a critical threshold. The focus has been placed on building access to digital content, while the challenge now is to support educational practices and to promote quality and innovation in teaching and learning.”

This theme is taken up by Ulf Daniel Ehlers in the introductory video above.  Ulf Daniel calls for a transformation in the approach to Open Educational Resources moving the focus in what he calls stage two of development from content to practice and goes on to outline the idea of an Open Educational Architecture.

Whilst seeming to be saying the right thing, this seems to me more of a policy lobby, than anything really impacting on practice. And the idea of OERs remains within the context of exiting institutions, rather than opening up education to a wider participant group. None the less, the focus on what Open Education might mean, and how educational institutions could engage with Open Education is a welcome addition to the debate.

There is a question that has been populating my mind lately. It is the one Cameron Neylon posed to the audience in his talk at the Research Information  Network event a month or so ago. It was something like: What … Continue reading →

This is a short post about the event organised by the Research Information Network (RIN) I attended last night. It was a plenary session, part of the Research Information in Transition – A series of evening events in 2010, entitled The future of scholarly publishing – where we go from here. Further considerations and reflections […]

There is an interesting new discussion recently started on the Open Education Resources discussion list, now being run out of the University of Athabasca. To join the discussion go to https://deimos.cs.athabascau.ca/mailman/listinfo/oer-community

Two  contributions have particularly caught my attention.

The first was from Paul Lefrere talking about the sustainability of Open Educational Resources,. Paul says:

Think of sustainability not in terms of money, but rather in terms of impact that is wholly positive (eg, new forms of wealth creation, compatible with the public-interest). Take action in an integrated way: link OER and OCW to forms of Open Innovation and Open Knowledge Sharing that benefit society as a whole (eg, socially-focused exploitation of publicly-funded intellectual property, to create new sources of wealth for the world) and that can lead to socially-desirable outcomes (eg, creating new types of job, and making students more employable by helping them to apply what they learn via OER and OCW, to bridge the “knowledge-action gap”).

And Paul later agreed with the suggestion from Rory McGreal to change that first line to “not just in terms of money.”

The second was a post from Stephen Carson who identifies multiple visions of OERs:

OER as substitute:  This is the idea that OER can be used to substitute for copywritten materials, generally text books and journal articles.  Here the interest seems to be primarily about cost savings, and the concern about whether the quality of the materials is equivalent to the for-fee versions.

OER as reusable resource:  This is the learning object vision married with open licenses, the idea that we can come up with definitive version of granular learning materials appropriate to wide audiences that can be flexibly localized and recombined.  Interest in this area seems to be focused on gains in efficiency in the creation of course materials, scalability in automated learning and to some extent cost savings.

OER as transparency:  This is the vision that I believe gets the least attention, but the one that is most important to models like OCW and to institutions.  Most of the benefit for schools publishing OCW and other curricular materials is both the quality improvements prompted but the increased scrutiny the materials are subjected to, and in the transparency across curriculum that OER project provide.  In publishing curriculum openly, communities of educators at institutions know more about what they collectively teach and how the subjects are related.  Student sin these communities have more information about what they will learn and how.

I wonder also if we could add to this something like OER as digital creativity. Of course OERs do not have to be digital – but most are. And the idea of OER fits very well with the creative use of technology for developing and sharing digital content in dispersed communities.

I attended the Elluminate session at #PLENK2010 this evening with a presentation by Martin Weller speaking about Research, Technology and Networks. It was heartening to see almost 100 participants log and participate in a very lively text discussion, even if fewer were willing to use the audio.
I think Martin is overly pessimistic about how social networking and social software is being used in research. Of course there are still barriers to be overcome, particularly the insistence by many institutions on traditional forms of scholarship and research as the basis for future career progression and for funding. And in a comment related to the Open University’s Social Learn, a project he previously led, he showed how business goals can impact against openness in research processes and innovation in products.
However, I am seeing a marked move twoards openess, collaboration and sharing in a number of the projects and networks in which I participate. Access to video conferences has facilitated more collaborative approaches to project reviews and to managing research tasks. Twitter, blogs and other social network applications have allowed us to share work in progress outside immediate project partnerships. And once more, social networks are allowing us to discover new colleagues and friends, outside our narrower institutional or project communities.
I am also convinced that the use of Cloud applications is going to have a major impact on the way we work. In Pontydysgu we have moved to Google Docs in the last month. And without consciously thinking about it, we are able to work together on research documents and even better to comment on each others work and ideas as a work in progress. This would never have happened through emailing drafts between colleagues.
Jen Hughes is working on ideas around Evaluation 2.0. This is also based on the idea of openness and the involvement of wider communities in evaluation processes. We hope to open out an evaluation in progress to all of you int he next week or so see what happens!

The Pontydsygu team is hard at work in Helsinki working on multimedia at the European Conference on Educational Research. The idea is three fold – firstly to start a process of turning the conference, which attracts over 200 delegates every year, outwards to those unable to attend face to face. Secondly we aim to enhance the conference experience through the use of social software and multimedia and thirdly to produce a rich record of ideas and discourses surrounding the conference.

ECER is a traditional research conference, organised through a series of different disciplinary and topic networks. It will take more than a year to change such a culture but we have made a modest beginning.

We now have a shared flickr group and a Twitter account. Both of those are integrated into the ECER web site. Compared to an educational technology conference, the us eof Twitter is limited but some delegates are beginning to ‘get the point’ and are using the conference #ECER2010 hash tag.

We are producing twelve videos based on interviews with the link conveners who coordinate different networks. Video is a new medium for many of these researchers, used to expressing tehir ideas through research papers, books and symposia. But I am happy with the interveiws we have undertaken so far and think hey will add a new dimension to explaining and sharing ideas.

I have mixed feelings about the video streaming. At a technical level we have learnt a lot. One of the things we wanted to do was provide high quality video. This is very different from the adhoc streaming from a webcam to ustream or Justin.tv. For one thing we felt that the advertising on these channels would be unacceptable to many of our potential audience. And the quality is simply not good enough. After a lot of investigations, we bought in streaming services from a Canadian company, Netromedia. Netromedia is not a portal, but instead provide a feed which can be embedded within a web site. And we have embedded Flash viewers in the ECER conference web site. We agreed to stream the keynotes from the conference. We patched the stream from the audio system in the rooms the keynotes were held, and mixed that with our video feed. The quality was on the whole extremely good. I am less convinced with the content. that is not to detract from the scholarly content of the keynote speeches themselves. I am just not sure that a 45 minute academic keynote is the best content for streaming from a  conference. Better may be to focus on more interactive sessions, in which we can involve remote participants. More reflections on this in a future blog.

But now for the next interview…

I am finally making sense of the notes I took while in the summer school. Once I fully recover from all the traveling, and provided I survive my interim assessment, I might post something about effective writing, which was what made me apply for that summer school in the first place. Today however, I want […]

The UK based Jisc published an interesting report yesterday. The Researchers of Tomorrow study presents emerging findings from the first annual report of a major three-year study into the information seeking behaviour of Generation Y doctoral students. According to Jisc “the research shows that there are striking similarities between students born between 1982 and 1994 and older age groups.” As such it represents yet another blow to Prensky’s idea of Digital Natives.

The first annual report of the longitudinal study includes evidence-gathering from three groups of doctoral students in the UK, including: a cohort of 60 Generation Y doctoral students from 36 universities; responses to a national context-setting survey returned by over 2,000 Generation Y scholars and responses to the same national context-setting survey returned by 3,000 older doctoral students.

Generation Y students and older students concur on a number of areas:

–    Open access and open source – like students of other ages, Generation Y researchers express a desire for an all-embracing, seamless accessible research information network in which restrictions to access do not restrain them.  However, the annual report demonstrates that most Generation Y students do not have a clear understanding of what open access means and this negatively impacts their use of open access resources, so this is an area to be followed up in the next year.

–    Networked research environment – both Generation Y and older students express exasperation regarding restricted access to research resources due to the limitations of institutional licenses.  This is born from a sophisticated knowledge of the networked information environment and students regularly speak favourably about sector-wide shared services and resource sharing.

The research indicates, however, potentially interesting and important divergences between Generation Y and older doctoral students; for example, where students turn for help, advice and support and attitudes to their research environment.

–    Supervisor and librarian support – Generation Y scholars are more likely to turn to their supervisors for research resource recommendations than older doctoral students.  Also, 33% of Generation Y students say they have never used library staff for their support in finding difficult to source material.

–    Using library collections and services – Library collections are used heavily by students in their own institutions, but only 36% of Generation Y students have used inter-library loan services compared to 25% of older students, with 42% of arts and humanities students using these services regularly compared to 13% among science students.

The full report can be downloaded at http://www.researchersoftomorrow.net.

Wiecie juz na pewno, ze chcemy na Paradygmacie 2.0 eksperymentowac z roznymi formami blogowania. Nasz pierwszy wpis mial forme rozmowy, dyskusji na temat poczatkow i podstaw PLE. Dzisiaj dla odmiany  wywiad. Czym rozniy sie od rozmowy? Wlasciwie najbardziej tym, ze zadajacy pytania nie duzo o sobie informuje. Kilka dni temu rozmawialam na Skypie z Piotrem Peszko, autorem bloga eLearning 2.0 i moderatorem forum elearningu na goldenline.pl, o tym, jak wyglada elearning w firmach, tzn. czy stosuje sie rozwiazania 1.0 czy 2.0, w jaki sposob wprowadza sie siec spoleczna, jakie czynniki wplywaja na to, czy uda sie wprowadzic wiki, blogi, twittera itd itp. … Oto pierwsza czesc zapisu naszej rozmowy.

Ilona: Ok, zacznijmy od ogolow – czym sie zajmujesz?

Piotr: Aktualnie projektuję rozwiązania e-learningowe dla produktu o nazwie GetThere. Właśnie uruchomiłem II edycję projektu dla osób 45 +, w którym jest dużo elearningu, a także zajmuję się wdrożeniem rozwiązania do zarządzania dokumentacją w modelu single-sourcing i połączeniu go z elearningiem.

Ilona: Co to jest single-sourcing model?

Piotr: Model zarządzania treścią  – kontentem w różnej formie – online, offline itd. Jest oparty na xml-u i pozwala na wielokrotne wykorzystywanie treści i jej konfigurowanie.

Ilona: Masz przyklad?

Piotr: Załóżmy, że masz bloga, piszesz różne treści, tagujesz … i nagle chcesz zrobić z niego książkę. Lipa – nie da się szybko i sprawnie. Single sourcing to podejście, które pozwala na edytowanie treści w jednym miejscu i eksportowanie jej do różnych – zdefiniowanych uprzednio formatów, np. elearningu, wiki, html-a, htmla dla urządzeń mobilnych, pdf, doc itd. itp. i wykorzystania tagów oraz tzw. conditionals zależnych od formatu wyjściowego

Ilona: Aha, ciekawe, a masz moze linka do jakiejs aplikacji opartej na tym modelu?

Piotr: Polecam DocBook na początek. To już trzeci taki project. Każdy inny, ale założenia podobne – po co pisać internal/external reference tutorial + online help + elearning, jeśli każdy z nich korzysta z tej samej treści. Trzeba zdefiniować źródło, procesy i ogień – niech się samo robi 🙂

Ilona: Dzieki, to ciekawe. A co Ty robisz na AGH?

Piotr: Na AGH juz nie wiele, ponieważ  od marca pracuję w Sabre Holdings Polska, pożegnałem się  z uczelnią 🙂

Ilona: To ciekawe, a to co firmy robia w Polsce to bardziej elearning 1.0 czy 2.0?

Piotr: Korporacje po prostu przenoszą swoje wypróbowane rozwiązania na nowy grunt. Posiadają LMS-y wielkie bazy szkoleń, dostęp do niemal wszystkich książek online, wiki, sociale itd. E-learning 1.0 istnieje jako pewna warstwa materialów odniesienia, a profile funkcjonują w wewnętrznych systemach społecznościowych. Także elearning 1.0, elearning 2.0 i workplace learning to chleb powszedni.

Ilona: A jak laczycie elearning 1.0 i 2.0? Na przyklad, w jaki sposob wprowadzacie i stosujecie wiki, blogi? Slyszala, ze wie niektorych korporacjach wprowadza sie wiki w taki sposowb, ze kazdy pracownik musi napisac iles tam stron i iles tam stron skomentowac I to wszystko w scisle okreslonym czasie.

Piotr: Hmm… no nie wiem czy przymus to najlepsze rozwiązanie. Wdrażałem kiedyć taki social w korporacji i wymuszanie okazało się fiaskiem, dopiero danie czegoś w zamian, np.  szybki dostęp do informacji poprzez wewnętrzny twitter, okazało się skuteczne. Problem jest taki, że ta firma jest bardzo nie-polska, a bardzo amerykańska, dlatego pewne rozwiązania są i funkcjonują globalnie.

Ilona: Czyli co w tym przypadku wplywa na udane wprowadzanie sieci spolecznych w firmach?

Piotr: Z mojego doświadczenia wynika, że musi zostać przekroczona pewna masa krytyczna, która pozwala społeczności uczącej się funkcjonować. Równiez pewien stopień anonimowości. On jest ważny w socialach. Zawsze są opory przed odsłonięciem swojej niewiedzy. To tak jak z tłumem zadającym pytania, albo dyskutującym. W grupie raźniej, stadne z nas zwierzę i lepiej się czujemy jeśli możemy zadać pytanie albo zasięgnać rady anonimowo nie narażając się na jakieś uwagi, czy docinki. Social network nie wypali w grupie 20 osob, ale np. w polskim klonie twittera – blipie bardzo często pojawiają się pytania kierowane “w eter” z tagiem #drogiblipie.

Ilona: No to opowiedz, jak to bylo z tym twitterem w twojej firmie? Byla masa krytyczna? Odpowiedni stopien anonimowosci? Wszystko poszlo gladko?

Piotr: To było jakieś 2-3 lata temu – facebook raczkował. Pracowników było około 200, twitter był, blip był, ale raczej jako eksperymenty. Okazało się jednak, że za wcześnie…

Ilona: Dlaczego za wczesnie?

Piotr: Bo nikt nie znał tych narzędzi i nie wiedział po co one są, jak z nich korzystać i co to daje. Dopiero jak okazało się, że ktoś to robi i to daje efekty zaczęto się tym interesować. To takie troszkę małpowanie. Z mojej perspektywy to mało one mają wspólnego z uczeniem się, raczej zabawa i zabijanie czasu – pracy 🙂 Tak to niestety wygląda. Społeczności takie jak linkedin czy goldenline to głównie źródło potencjalnych pracowników / zleceniodawców + wymiana informacji ekspertów.

Ilona: Czy w firmach w Polsce mozna ogolnie uzywac twittera? W Niemczech jest coraz wiecej firm, ktore to ograniczaja, wlasnie z tego powodu, ze nie sa uzywane do pracy, tylko do “zabawy”.

Piotr: W wielu firmach nie ma przeszkód. To zależy od modelu pracy, ja na przykład nie wyobrażam sobie pracy bez 1) Google, 2) last.fm i kilku innych

Ilona: Czyli nie ma zadnych problemow z eLearningiem 2.0?

Piotr: cóż… z elearningiem 2.0 jest problem, bo nawet “specjaliści” dużo mówią na jego temat, a sami nie sa w stanie stworzyć we własnym miejscu pracy takiego środowiska, które byłoby chociażby namiastką 2.0. Moim zdaniem tez i w w firmach elearning 2.0 potrzebuje pewnej masy krytycznej zapaleńców, wtedy nie ma przeszkód i nie uczenie sie nie zależy od środków miejsca, czasu…

Ilona: A sa jakies dobre przyklady PLE w Polsce?

Piotr: Szczerze powiem, że się nie spotkałem. Może za mało szukam :), albo nic nie wystaje ponad dno.

Ilona: Nawet u Ciebie w firmie ;)?

Piotr: No to co teraz robimy to jest eLearning 2.0. Ja np. zarządzam projektem korzystając z Wiki. Wrzucam tam zasoby, uczestnicy komentują, dokładają swoje. Mam przygotowany szablon projektu, kopiuje go i zaczynamy.

Ilona: Na zasadzie samoorganizacji – kto co da, czy masz jakas strategie zarzadzania?

Piotr: Przewaznie stosuje SCRUM w standardowych, typowych projektach, a na wyższym poziomie sprawdza się PRINCE2. Bardzo dobre w Wiki jest to, że nie ma konieczności przygotowywania raportów, generowania dokumentów itd. Wszystko jest online – transparentne dla wszystkich. Wiadomo co się dzieje, kiedy i jak. No i właśnie tutaj wszyscy się uczą, bo nie ma innego wyjścia. Jesteś w projekcie = działasz na wiki.

Ilona: Ok,a wady?

Piotr: 1. Wypada zrezygnować z załączania plików; 2. Trzeba nauczyć konsekwencji stosowania Wiki; 3. muszą być jasne reguły – kto co może.

Piotr: No i hmmm… trzeba umieć korzystać z wiki. A to czasami największy problem. Chociaż, nie wyobrażam sobie projektu, w którym nie korzysta sie z jakiegoś narzędzia współpracy online.

Ilona: Jakie sa krytyczne punkty korzystania z wiki?

Piotr: Rozmiar projektu, poziom digital literacy, sposób organizacji,  simplicity matters – łatwość obsługi produktu rozwiązującego istniejący problem to najlepiej sprzedawalna rzecz.

Ilona: Czyli jakie uzasadnienie biznesowe ma uzywanie sieci spolecznych w korporacjach?

Piotr: 1. Szybkość komunikacji, 2. Budowanie bazy wiedzy

Piotr: chociaż… najważniejsze moim zdaniem jest umożliwienie przekazania informacji – wiedzy – od super-specjalistów wewnątrz firmy do klientów, lub przynajmniej sprzedawców. Bo sprzedawca jest ze swoją wiedzą nt. produktu bliżej klienta

Ilona: Z tym przekazywaniem wiedzy w korporacjach to tez taki kij co ma dwa konce. jedej strony jest motywacja, zeby pokazac sie jako ekspert. Z drugiej nie moge odkryc wszystkich kart, bo ewentualnie nie bede juz ekspertem.

Piotr: To zależy od struktury organizacji i tego w jaki sposób takie aktywności są wspierane – nie wymuszane. Jesli się jest ekspertem to zawsze jest co pokazywać. Cooper dobrze o tym napisał w “Wariaci rządzą domem wariatów” – polecam,

Ilona: Dzieki. Ale czesto przeciez jest tak, ze ludzie w firmach nie zdradzaja takich informacji, ktore stanowia podsawe ich USP (unique selling proposition).

Piotr: No trochę tak, ale np. jeśli ja projektuje rozwiązania elearningowe to nie mam problemów ze zrobieniem szkolenia na temat wersjonowania i jego znaczenia. Moim zdaniem wiedza eksperta jest tak szeroka, że zawsze jest się czym dzielić

Ilona: I zdradzasz wszystkie twoje sztuczki?

Piotr: Oczywiście, że nie. Ale nie mam oporów ze zdradzaniem szczegółów warsztatu. Np. w tamtym tygodniu prowadziłem warsztaty na temat screencastów i dokładnie mówiłem jak i czym to robię.

Ilona: A gdzie byly te warsztaty? W waszej firmie?

Piotr: Nie na Uniwersytecie Pedagogicznym, dla nauczycieli 🙂

Ilona: Ho ho, i co beda stosowac?

Piotr: No nie wiem, raczej ciężko

Ilona: Dlaczego?

Piotr: Nie ma zapotrzebowania…

Ilona: No co ty?

Piotr: Wiesz to tak jak seks z filozofem: ma czym, ma gdzie, ale po co…

Ilona: (rofl)

No tak, ale to juz inny rozdzial. Druga czesc rozmowy z Piotrem Peszko na tema eLearningu 2.0 w szkolnictwie wyzszym juz w krotce 😉  Ciekawa jestem, czy Wasze doswiadczenia z eLearningiem 2.0 w firmach sa podobe. Czy wszedzie jest problem z brakiem krytycznej masy? Co myslicie na temat anonimowosci w spolecznych sieciach w firmie? Przeciez anonimowosci moze oznaczac tez problemy … Moze ktos z Was ma ochote podzielic sie swoimi doswiadczeniami z perspektywy uzytkownika eLearningu w firmie? To byloby super ciekawe. Czekam na Wasze komentarze!