This is a short post about the event organised by the Research Information Network (RIN) I attended last night. It was a plenary session, part of the Research Information in Transition – A series of evening events in 2010, entitled The future of scholarly publishing – where we go from here. Further considerations and reflections […]

I am still interested in experimenting with different formats for conference presentations. Of course the call for contributions and formats for different conferences will limit the possibilities (as often does the design of the conference environment). The European Conference on Educational Research offers the possibility for workshops but, in may experience, there are very few workshops and all too often it is difficult to tell the difference between a paper sessions and a workshop sessions.

This year I submitted a proposal for a workshop around the G8WAY project on educational transitions. This was the proposal:

” A major characteristic of European societies is the rapidly growing differentiation of educational pathways, opportunities and biographies. This increase in complexity  requires great effort from learners into initiative taking, creativity, problem solving, risk assessment and decision taking. Through the past years various structures have been developed in order to support students in mastering educational transition. However they have been often formulated in an institutional perspective, discounting learners’ experience and creativity skills as well as new opportunities of technology enhanced learning.

The research workshop is based on the European Commission funded G8WAY project. G8WAY is based on the idea, that the growing availability of web 2.0 tools allows for bridging this gap through learner centred and connective approaches, with a chance to more effectively manage educational transition. Thus, G8WAY is developing web 2.0 enhanced learning environments, which will enable learners to reflect and develop creativity potentials and transitional skills in the light of self and others’ learning experience, made visible through a variety of media sets and PLE tools, each of them designed to meet the requirements of transition envisaged, and all of which are mapped into one single pedagogy framework.

G8WAY is producing 3 transition scenarios:

1. school to work and
2. general to higher education.
3. Higher education to work

For each of the scenarios a problem oriented concept and case based reasoning method will be developed and embedded into a web 2.0 learning environment to facilitate reflection, case based reasoning and experimental learning on self and other’s learning experience across different educational contexts and towards the development of transitional skills. To this purpose G8WAY will develop web 2.0 learning environments combining a variety of media sets and ICT enhanced learning tools, which are connected through a single pedagogy framework.

The research workshop is intended to form an active part of the G8WAY project, allowing connection and input from the wider educational research community to the projects work and outcomes.

This will involve collaborative exploration of a series of interlinked issues:

• What are the issues in transitions between education institutions and between education and work
• What competences are required to deal with transitions
• How can these competences be acquired
• How can informal learning be facilitated to bridge scaffold transition processes
• How can thinking & reflection, conversation & interaction, experience & activity or evidence & demonstration be supported in transition scenarios
• How can we use Web 2.0 and social software to support transition processes
• Where do learners gain support from teachers, trainers or peers in managing their own learning for transition
• What roles could Personal Learning Networks or Personal Learning Environments play in transition processes”

It all sounded very fine when I wrote the proposal last January. But the proposal didn’t require me to say HOW i was going to design and run the workshop. I only had one and a quarter hours and to make it worse the workshop was scheduled for the final confernce session – after lunch on a Friday afternoon. What I wanted to do was to go beyind brainstrorming or group work around teh main ideas of the project and inclove particpants in the ongoing research of the project.

The G8WAY project has been undertaking a series of ‘case studies’ of transitions, based on a  story telling approach. To date we have gathered stories from 60 people, in six different countries. We have published the stories on the G8WAY project web site.  At the present time we have two working groups who are looking at the school to university transition case studies and the university to work case studies with the aim of deriving a limited number of persona. These persona are intended to provide a basis for developing social software to assist young people in educational transitions.

We had about 20 particpants in the workshop. I asked them to work in pairs. each pair was given one of the transition stories and asked to analyse it with respect to:

a) Foregrounded and backgrounding of issues in transition, as told in the case study

b) Possible spaces for intervention to support the transition

And, somewhat to my surprise, everyone not only dived into the work but seemed to enjoy it. Indeed, the only regret was that the time was too short. Backgorund issues and potential rooms for interventionf romt he different case studies included:

• Family pressure – need spaces for empowerment and rethinking of options
• Cultural integration – need for spaces / approaches allowing exploration of intergenerational issues
• Lack of support from colleagues in temporary employment – need for more support in finding appropriate job vacancies
• Instability – need for signposting to professional support
• Unsure of identity = need for peer group contact and communication

Of course, without the original case studies this feedback makes little sense. But there was a genuine enthusiasm and interest form participants both in our work and in the process. This has led me to think if we should not extend the exercise,through our project web site, allowing those who are interested but not a project partner to contribute to the project research. Of course that raises the question of why anyone would want to participate voluntarily in ‘Open Research’? The answer I think lies in the relation between research and learning. Participation in a research project can be a powerful form of learning or professional development.

I am constantly being asked to fill in questionnaires and surveys to support different projects. But seldom does the opportunity for involvement go beyond that. It will require some creativity and imagination, but I see no reason why we shouldn’t start opening up our research to all those interested. And that is not just the obligatory bulletin board for visitors to ask questions or add a comment. It means redesigning the research methodologies and processes to allow others to participate. More to come in a future post….

I am finally making sense of the notes I took while in the summer school. Once I fully recover from all the traveling, and provided I survive my interim assessment, I might post something about effective writing, which was what made me apply for that summer school in the first place. Today however, I want […]

Badaniami nad e-learningiem zajmuje się pedagogika, informatyka, psychologia, socjologia, etnografia … oraz kognitywistyka. Czym zajmuje się kognitywistyka i czego od kognitywistyki może nauczyć się e-learning? Na ten temat rozmawiałam z Markiem Goliaszem z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz autorem bloga mechanikaumyslu.pl. Oto zapis naszej rozmowy:

IB: Czym zajmuje się właściwie kognitywistyka?

MG: Kognitywistyka jest nauką zajmującą się umysłem i jego funkcjami – myśleniem, uczeniem się, językiem, świadomością, emocjami. Jest to nauka o szeroko pojętym poznaniu. Cechą wyróżniającą kognitywistykę jest jej multidyscyplinarność – są w niej wątki psychologiczne, filozoficzne, informatyczne oraz neurobiologiczne.

IB: A jak wykorzystywuje się kognitywistykę w e-learningu?

MG: Jednym z zastosowań kognitywistyki jest problem wizualizacji danych – jak złożone pojęcia przedstawiać tym, którzy spotykają się z nimi po raz pierwszy. Standarowym przykładem wykorzystania nauk poznawczych w e-learningu jest teoria obciążenia poznawczego (cognitive load theory) Johna Swellera. Osobiście uważam, że w e-learningu jest szerokie pole do popisu dla kognitywistyki, ponieważ wiedza ekspercka i technologia nie wystarczą do zbudowania efektywnych środowisk przekazu wiedzy.

IB: Dlaczego nie wystarczają wiedza ekspercka i technologie? Co tutaj proponuje kognitywistyka?

MG: Obserwując sposoby wymiany wiedzy przez internet zauważam, że często eksperci nie przejmują się sposobem przekazu wiedzy, a firmy zajmujące się wdrażaniem e-learningu za bardzo stawiają na zachwycenie kursantów efektami graficznymi. Na mój sposób myślenia o przekazie wiedzy wpłynęło zdanie Cushinga Andersona – “Dobre szkolenie jest zawsze kompromisem między możliwościami percepcyjnymi osoby szkolonej a metodą prezentacji wiedzy i sposobem jej dostarczenia”. Badania kognitywistyczne pozwalają określić owe możliwości percepcyjne.

Jednym z przykładów takich zastosowań jest zasada podwójnego kodowania sformułowana przez Paivio, zgodnie z którą, jesteśmy w stanie efektywniej kodować docierający do nas przekaz, jeśli wykorzystujemy zarówno wzrok jak i słuch. Dalsze badania pokazały, że wzrokowo lepiej kodujemy to, co konkretne, a to, co abstrakcyjne lepiej przyswajami słuchowo. Lepsze kodowanie oznacza w tym kontekście lepsze zapamiętywanie i późniejsze wydobycie z pamięci.

IB: Jakie są dla Pana najbardziej zaskakujące wyniki badań kognitywistycznych?

MG: Myślę, że bardzo ciekawym wynikiem na gruncie kognitywistyki było odkrycie przez Millnera i Goodale dwóch szlaków przetwarzania wzrokowego (two streams hypothesis) – jednego na użytek percepcji, a drugiego na użytek działania. Na poziomie mózgu za każdy z nich odpowiada osobny szlak neuronowy. Badanie to rzutuje na nasz sposób myślenia o percepcji jako o mechanizmie biernego przyswajania tego, co znajduje się na zewnątrz. Coraz więcej współczesnych badań pokazuje, że percepcja służy przede wszystkim sprawnemu działaniu.  Więcej o tym można przeczytać w wydanej przez PWN książce “Mózg wzrokowy w działaniu“. W dziedzinie uczenia się, a więc bliżej zagadnień e-learningu, duży wpływ wywarła na mnie książka Manfreda Spitzera “Jak się uczy mózg“. Autor pisze w niej o tym, że sieci neuronowe w naszym mózgu uczą się bez przerwy. Najbardziej wydajnym sposobem uczenia się jest więc zapoznawanie się z jak największą liczbą przykładów. Spitzer dowodzi, że nasz mózg potrafi sam wyekstrahować z tych przykładów reguły i zasady. Czyż nie jest to znaczący wynik dla metodyków e-learningu i wszystkich zajmujących się nauczaniem?

IB: Jak najbardziej. Mysle, że z wynikami takich badań powinni zaznajomić się wszyscy, którzy zajmują się nauczaniem. Moje kolejne pytanie dotyczy pola badań kognitywistyki. Powiedział Pan, że kognitywistyka zajmuje się percepcją na poziomie indywiduum:

Czy w kognitywistyce jest też nurt, który zajmuje się grupowymi zjawiskami, takimi jak współpraca międzyludzka, kooperacja?

MG: Tak, coraz więcej badaczy zajmuję się takimi zagadnieniami jak poznanie społeczne (social cognition). Przykładem badań w tej dziedzinie jest odkrycie neuronów lustrzanych, czyli takich komórek nerwowych w korze premotorycznej, które aktywują się gdy obserwujemy czynności podejmowanych przez innych. Wyniki te są podstawą do tego, aby zdefiniować na nowo pojęcie empatii. Rozumiem jednak intencję Pani pytania. O tym jak skuteczne jest uczenie się od siebie nawzajem świadczy dynamika rozwoju forów internetowych i list dyskusyjnych. Trudno mi wskazać na konkretne badania, które opisywałyby ten fenomen. Widocznie, jest jeszcze wiele do zrobienia 🙂

IB: Bardzo interesuje mnie właśnie social cognition, distributed cognition. Do tego nawiązuje też moje następne pytanie:

Czy z perspektywy kognitywisktyki jest różnica między e-learningiem 1.0 a e-learningiem 2.0? Czy sieci społeczne zmieniają coś w na poziomie percepcji?

MG: Na początku krótko objaśnię dlaczego trudno wypowiadać się “z punktu widzenia kognitywistyki”. Otóż nauka ta nie ma jednolitego paradygmatu. 30 lat temu kognitywistyczne badania umysłu cechowało założenie  – mózg jako komputer, a umysł jako wykonywany na tym komputerze program. Badania z różnych dziedzin naukowych, szczególnie psychologii i filozofii umysłu, ukazały słabość takiego podejścia. Kognitywistykę należy więc traktować bardziej jako szerokie spektrum badań i badaczy skupionych wokół tematyki funkcji umysłu. Dlatego też często wykluczające się stwierdzenia reprezentują punkt widzenia kognitywistyki.

Mogę więc wyrazić swoje zdanie w oparciu o wiedzę, która składa się na szeroko pojęte nauki poznawcze.  Sądzę, że e-learning 2.0. jest pozytywnym zjawiskiem. Zagrożeniem jakie widzę jest tu jakość przekazywanej wiedzy. O tym jak pogodzić wiarygodność przekazu z zaangażowaniem internautów opowiem na przykładzie projektu student.pl, przy którym aktualnie pracuję. Rzecz polega na udostępnieniu kursu z pewnej dziedziny na kilku poziomach zaawansowania. Główna idea polega na tym, że ci, którzy wiedzą już więcej tzn. ukończyli pierwszy i drugi stopień, dzielą się swoją wiedzą z tymi, którzy dopiero rozpoczynają. Nie wymaga to żadnej szczególnej technologii, wystarczy forum i czat udostępnione w ramach platformy Moodle. Na efekty tego rozwiązania dopiero czekam, ponieważ projekt dopiero startuje.

IB: Co ma Pan na myśli mówiąc “efekty”? Jakie efekty będą przedmiotem badań w tym projekcie?

MG: Efektem będzie to, że kursanci będą chcieli angażować się coraz bardziej w kurs. Z jednej strony będą osiągać kolejne etapy, a z drugiej chętnie i rzetelnie wspierać tych, którzy są na wcześniejszych etapach. Rzetelność tego jak “starsi” wspierają młodszych będzie oceniana przez eksperta przygotowywującego kurs.

IB: Czy na osiągniecie tych efektów, np. zaangażowanie, wymianę i wzajemną pomoc między uczacymi się, mają wpływ jakieś czynniki, którymi zajumje się kognitywistyka?

MG: Tak, moim zadaniem jest właśnie zapewnić odpowiednią formę przekazu. Jednym ze sposobów jest odwołanie się do wiedzy, którą uczestnicy kursu mają “na wejściu”. Chodzi o to, aby używać tam gdzie to najbardziej potrzebne metafor i języka konkretu odwołujących się do codziennych doświadczeń i elementarnej wiedzy. Innym sposobem jest oddziaływanie na głębokość przetwarzania wiedzy. Bardzo często bowiem interakcja to tylko przeciąganie i klikanie. Nie trzeba znać badań psychologicznych, aby wiedzieć, że im lepiej opracujemy materiał, im bardziej się na nim skupimy, tym więcej w nas pozostanie. Środkiem do tego mogą być chociażby zadania polegające na napisaniu dłuższej wypowiedzi na forum czy hasła w słowniku.

IB: W jaki sposób diagnozuje Pan wiedze “na wejsciu” i podejmuje decyzję o tym, jaką metaforę, jaki zwrot językowy zastosować?

MG: Przyznam szczerze, że nie mam tu złotych zasad. Dla mnie punktem wyjścia jest zapewne znana Pani koncepcja metafor Georga Lakoffa, która dała podwaliny językoznawstwa kognitywnego oraz jej rozwinięcia. Lakoff twierdzi, że nasz system pojęciowy jest tak bogaty właśnie dzięki metaforze. Pojęcia abstrakcyjne biorą swój początek z naszych interakcji ze światem, z tego w jaki sposób się poruszamy itd. Stąd też diagnozowanie wiedzy wejściowej nie zawsze jest obowiązkowe, aby używać dobrych metafor. Pozwolę sobie przytoczyć pewną anegdotę o wybitnym fizyku R. Feymanie, którą słyszałem od swojego promotora. Otóż Feyman przysłuchiwał się kiedyś rozmowie dwóch matematyków zajmujących się bodajże topologią. Choć nie znał tematu pozwolił owym matematykom rozwiązać spór, który toczyli. Gdy zapytali go jak to zrobił powiedział, że gdy oni rozmawiali on wyobrażał sobie to co mówią jako wklęśniętą piłkę tenisową. Jest to dla mnie doskonały przykład tego, w jaki sposób metafora jest kluczem do zasobów naszego umysłu.

IB: To bardzo ciekawe zagadnienie: Metafory jako centrum międzyludzkiej komunikacji. Więcej na ten temat przeczytać można w książce “Metafory w naszym życiu”. Dziekuję za tę interesującą rozmowę!

Moje pytanie do czytelnikow: Jak sądzicie, w jakim kierunku powinny zmierzać badania kognitywistyczne, tak aby można było lepiej zrozumieć i zaprojektować procesy związane z sieciami społecznymi i osobistymi środowiskami nauczania się?

I am still stranded in Europe, waiting to return to the UK. If everything goes as planned I will touch British soil tomorrow.
Meanwhile I have been working online. And if it weren’t for the fact that I had to postpone some rather important meetings, my absence in the office would have probably gone unnoticed. And […]

Since I am interested in creativity, innovation, and education through the arts, my research looks at coupling arts, sciences, engineering and technology in trans-disciplinary education. ART&SCIENCE is an approach discussed in the LEONARDO community in terms of new curricula as well as new study programs in practice at university level.
The Artists-in-Labs-project initiated by Jill Scott brings together artists and scientists and aims to verify “the need for the arts and the sciences to work together in order to develop more creative and conceptual approaches to innovation and presentation.” (Scott, 2006).

However, in the context of arts&science and technology, I ran across the below conference entitled “ART AND TECHNOSCIENCE – Practices in transformation”. It is a conference organized by the Academy of Fine Arts in Finland, in collaboration with the Finnish Bioart Society and Pixelache festival, to take place over 24-25.3.2010 in Helsinki:

“The beginning of the 21st century is characterized by an overwhelming awareness of environmental issues. Facing the threat of global warming, the findings of scientific research have become a subject of intensive political debate. The ethical questions traditionally discussed in the green-wing marginals have become mainstream, as science has become a coffee-table topic.

The field of art that interacts with the practices of science and its technologies is commonly referred to as ART&SCIENCE. During the past decades, this hybrid field has become more or less established, with landmark works, major institutions and written histories. However, with the new wave of environmentalism, a further wave of artists working with methods and questions related to scientific research has also emerged.

The conference seeks to contextualize the practices of ART&SCIENCE both in the contemporary political atmosphere and the history of contemporary art.

The first day of the two-day conference focuses on the practices in transformation as a result of research-orientation and cross-disciplinarity, characteristic to the field of ART&SCIENCE.

The second day of the conference looks at the technologies of encounter between human and non-human worlds. The aim is to address the ethical discourse taking place in art practices which look at the interaction between humans and non-humans.

Speakers include Roy Ascott (artist, researcher, UK), Jill Scott (artist, researcher, AUS/CH), Andy Gracie (artist, UK/ESP), Ingeborg Reichle (art historian, DE), Adam Zaretsky (artist, US), Tuija Kokkonen (theatre director, FI), Terike Haapoja (artist, FI), Pau Alsina (researcher, ESP), Ulla Taipale (curator, FI/ESP), Anu Osva (artist, FI), Erich Berger (artist, coordinator ArsBioarctica, AUT/FI), Leena Valkeapää (artist, FI), Laura Beloff (artist, researcher, FI), Manu Tamminen (microbiologist, FI), Eija Juurola (forest researcher, FI), Raitis Smits (artist, curator, LV), Jan Kaila (artist, professor, FI), Antti Sajantila (professor, medical doctor, FI), Minna Långström (artist, FI), among others.”

Contact:
Erich Berger
Coordinator ArsBioarctica
eb [at] randomseed [dot] org
+358-50-4338898

http://kilpiscope.net

Terike Haapoja
Artist, Phd researcher
mail [at] terikehaapoja [dot] net
+358-50-4058341

http://kuva.fi

via sprectre

I am off to the JTEL Winter School on Advanced Learning Technologies 2010
It was quite a surprise to have received a scholarship, and quite short notice too. I can’t believe it’s already about to start! WOW
I am excited about the programme. It seems to be quite hands-on.
I was asked to create a three minute presentation […]

Since I work at the intersection of arts, design, computer science and media technology, am following the increasing interest in trans-disciplinary approaches being embraced by the research community in the field of arts, science and technology. As I addressed in earlier posts, there is an increasing interest of introducing the art practice based PhD in the framework of new study programs at art academics at the international level. However, one example of current trans-disciplinary research conferences I came across is the symposium entitled Claiming Creativity: Art Education in Cultural Transition presented by the Columbia College Chicago in partnership with The European League of Institutes of the Arts.

Interestingly the symposium includes a program strand on Arts, Science and Technologywhich outlines the following questions:

“-What are disciplines?
– What is between the disciplines?
– What is beyond the disciplines?
– Is art a discipline?
– Can disciplines talk to each other?
– Is technology a medium?
– How active is technological interactivity?
– How creative is science?
– Will the hype for social networking tip over into a desire for much more intimacy and privacy?
– Who is still interested in the millions of pictures of ‘my’ dog with a bent ear?”

What do you think about the questions? Are those the ones of most importance when looking at future education and development?

In the Leonardo Education Forum community, there is big debate on the issue of Arts&Science, especially addressing the impact of nano technology on the arts as well as nano arts.
However, the symposium is outlined as follows:

“Claiming Creativity seeks to re-position creativity as a driver not only for our economies, but also for art making, for transformational processes, and for social and cultural development and change. The working assumption is that the vitality of our common future is linked tightly to creative practice in many forms. This symposium will place artists, designers, architects and other active “creators” and those who teach in the creative disciplines squarely at the center of these important conversations along with leaders in industry and commerce who share an interest in the life of the imagination and its value to society.

Educators and other leaders in the arts, business, science, commerce, industry, public policy as well as other areas relevant to the symposium topics are invited to submit proposals to present research, works in progress, case studies, or summaries of research already completed that have the potential to stimulate lively and productive debates among symposium participants. Proposed presentations must include room for participant interaction so that the symposium sessions will be as interactive as possible.

A special feature of Claiming Creativity is the symposium online forum, which will be available beginning January 18, 2010 and will lead into the Chicago event. Successful proposal abstracts will be posted to the online forum for discussion by other symposium participants. These online discussions will provide additional ideas for special sessions at the symposium in Chicago designed specifically around the web forum discourse. Additionally, a symposium “journal” will be published through Columbia College Chicago’s academic press.
the workshops attached to it address Networked Realities / Receive and Respond:
Art paradigms exist on a continuum from the individual voice creating objects for contemplation to the engagement of groups in the performance of shared, responsive environments. This workshop tackles the notion of art as conversation, and considers the implications of interactivity on contemporary art practice.”
Further it addresses the topic of Unlikely Cohorts:

“How does Art compute Science? How does Science grapple with Art? Scientists and artists mediate the world with similar methodologies. They pursue inquiries with no preconceived answers. Research and artistic production lead both to creative analysis. As technologies thrive, more information is available for interpretation and scrutiny creating new arenas for scientists and artists to work collaboratively. This workshop will look at these areas of intersection to consider ideas of research, creativity, and new untraditional partnerships.”

What are your experiences in cross-disciplinary working and learning and how do you cope with working in between disciplines and learning cultures with students and pupils in formal and informal education settings? Looking forward to your comments.

For details about the symposium and the submission requirements please visit http://claimingcreativity.com

[This is not a post about recent ideas or opinions regarding education in general. This is a post about my own education and the cumulative experiences which have contributed to what and where I am today and what and where I want to be in the future. I welcome your comments on my personal views […]

Networkingart is a blog on activism, hacktivism and networking by Tatiana Bazzichelli, a.k.a. T_Bazz I came across in the context of hacking as an artistic strategy to be applied in media art education:

“It is the result and the evolution of an investigation in the field of hacktivism, networking and digital culture started in 1996 by Tatiana Bazzichelli, a.k.a. T_Bazz. Connecting hacker culture, experimental art and activism, Networkingart focuses on the activity of communities or individuals who create, act and write, exploring the unpredictable, the disruptive practice, the cultural ‘Trojan Horses’ – or better, social hacks – as a strategy for art. At the same time, it wants to reflect on the intersection between art and digital economy, focusing on the unpredictable as a business model, and a way to appropriate and creatively transform media and technology.

The art of networking embraces diverse practices and diverse media and technologies. And, most of all, diverse people. This blog is dedicated to them: to all the artists, hackers, free thinkers and open minds who
the author has had occasion to meet in the course of her investigation and those who will come next. It relates directly to the book ‘Networking. The Net as Artwork’ (Tatiana Bazzichelli, 2006; Eng. 2009), which describes the evolution of the Italian hacktivism and underground culture from the 1980s till today and which was an opportunity to share ideas, projects and strategies with hackers and activists from Italy and
Europe (mostly Middle and Northern Europe).

Networkingart starts in San Francisco, during a Visiting Scholarship of four months at Stanford University, in the context of a research about social networking, web 2.0 and art developed at Aarhus University, in
Denmark. Land of pranksters, artists and free thinkers, California is also land of exploration of new social and technological frontiers. This blog will evolve creating further connections and networks, both in the physical
and in the ‘virtual’ world.

Enjoy it!”

via the AHA list by T_Bazz