Last week the Pontydysgu crew were at the Freie Universitat, Berlin for the European Conference on Educational Research. As last year we were working with ECER on amplifying the conference. This included video streaming the three keynote sessions, filming interviews with 11 of the ECER network conveners and broadcasting three live radio shows. The radio hows are already online on this site and will soon be available on the ECER web pages. We will also be updating the programme information to provide more transparent access to the contents! The videos will take a little longer for editing and post processing.

We also experimented this year with using AudioBoo as a semi live audio stream. I have to admit this was inspired by AltC who had announced a live video station from their 2011 co0nference. i was jealous but also aware that we did not have the resources to emulate this. But AudioBoo requires little in the way of resources, other than an iPod, an internet connecti9on, some imagination and of course, great people to talk to. And we found plenty of people at ECER. There were something like 2300 participants enrolled at the conference from all over the world. And although we only managed to talk to a very few of the delegates, I think the AudiBoos work well in conveying the atmosphere and feel of the conference to a remote audience.

However where the Boos work best is where delegates are explaining their research interests, the things that they are passionate about. Listen for example to Benedicte Gendron from Montpelier University in France talking about emotional capital. In the past we have often seemed to have a split between papers and books being seen as media for serious research with audio being reserved for more popularist versions fo the same. I am not sure this divide is necessary. Indeed it could be fun to try using audio for the hard stuff, with easier electronic versions of papers being provided alongside. Video can be an intrusive media and to do it well needs some considerable resources. Audio is not in any way so intrusive and can be recorded on mobile devices. And I think in future conferences, it could be interesting just to arrange turn up at the end of a session and interview one of the presenters about their ideas.

Anyway thanks to all of our crew – to Jo, Jake, Judith, Klaus, Raymond and Dirk. many thanks also to Angelika, to Herr Goldenbaum and the ECER staff who were so helpful to us and of course to everyone who participated in our media fest.

Another blogpost coming up about content and ideas from the conference.

Although Google+ has been generally welcomed the advent of yet another social networking site has given rise to some thoughts on just exactly what value such sites are.

In a perceptive blog post George Siemens writes:

I’ve concluded that most of the hype around social media is nonsense and that people, particularly the self-proclaimed social media elite are clothing-less……What has social media actually done? Very, very little. The reason? Social media is about flow, not substance…….Twitter/Facebook/G+ are secondary media. They are a means to connect in crisis situations and to quickly disseminate rapidly evolving information. They are also great for staying connected with others on similar interests (Stanley Cup, Olympics). Social media is good for event-based activities. But terrible when people try to make it do more – such as, for example, nonsensically proclaiming that a hashtag is a movement. The substance needs to exist somewhere else (an academic profile, journal articles, blogs, online courses).

It is difficult not to agree. Even on twitter – to date my preferred social network – the ratio of conversation to proclamation – or information sharing – seems to be decreasing. Or is this a reverse power  effect – is it that the more people you follow the less the social interactions?

I think the problem is context. Social media work well in a particular context – be it talking with close friends and family – keeping people up to date on your movement or planning holidays – or around conferences and events, planning projects or seeking jobs. However social media is far less strong in the context of everyday life flows. Indeed the only aspect of context that social media seems good at is geo-awareness with all the privacy issues that brings.

It may be important though to distinguish between social media ‘in the wild’ – Facebook, Twitter and Google+ web sites – and the integration of social media within more specific and contextually defined web tools to support activities, learning or communities. Twitters success may be down to its relatively open development environment making it easy to embed twitter flows into blogs or community web sites.

Not withstanding the debate over the use of real names in Google+ and acknowledging the interest in the playful use of alternative identities, the issue of linking real life worlds and social media worlds seems an important one. As George says “substance needs to exist somewhere else”. But whilst George is posting that substance in the academic world, such substance may lie in different facets of our lives – within work, play or the community.

Yet I suspect those corporations developing social media applications have little interest in such substance. The substance for them is in the advertising and commercial world which produces them profit, the ultimate arbiter of success for social media companies. I have written before that the future of social media may lie in more focused and niche networks and communities – communities which can link our online and off line activities and enrich both. But such communities will have to be developed from  the bottom up. And in this context the issue of design will involve much more than cool tools and applications – or indeed encouraging us to follow ever more ‘friends’.

This toolkit from Jisc has been released for measuring the impact of resources. However it could also be very useful for those seeking to measure project impact, an increasing demand from funding bodies.

The Jisc press release says “Measuring the impact of a resource you’ve put online can be difficult – but a newly updated JISC toolkit will help content creators, publishers and other information professionals understand the reach of their digital assets.

They can use the kit to help guide them through different aspects of measuring impact, both qualitative, such as focus groups, and quantitative, such as web metrics.”

The toolkit can be accessed here.

The Guardian newspaper points to a so called ‘backlash’ against social networking, expressed in a number of recent academic studies and books. And to an extent, I agree. I suspect the novelty factor has worn off. That does not mean social networking is dead, far from it. But it does mean we are slowly evolving an ecosystem of social networking and I am not sure that the Facebook model, driven by the desire to monetarise a huge user base will survive in the long term.

Instead I see two trends. With applications like Facebook, or whatever succeeds it, friends will return to being friends. People we know, people we want to socialise with, be it family and friends we see regularly face to face or friends in distributed networks.

The second will be the growth of social networks based on shared interests and shared practice. Of course this is nothing new. The early days of the web spawned many wonderful bulletin boards with graphics being based on the imaginative use of different text and fonts. Ning led to the explosion of community sites whilst it remained free. But now we are seeing the evolution of free and open source software providing powerful tools for supporting interest and practice based communities.

Cloudworks, developed by the UK Open University has now released an installable version of their platform. Buddypress seems to have developed a vibrant open source community of developers.And I am greatly impressed by QSDA, the Open Source Question and Answer System. Quora is all the hype now. But like so many of these systems, it will be overrun not so much by machine driven spam, but by the lack of a  shared community and purpose.

According to Ettiene Wenger, a community of practice defines itself along three dimensions:

• What it is about – its joint enterprise as understood and continually renegotiated by its members.
• How it functions – mutual engagement that bind members together into a social entity.
• What capability it has produced – the shared repertoire of communal resources (routines, sensibilities, artefacts, vocabulary, styles, etc.) that members have developed over time.

Open Source networking tools can allow us to support that shared repertoire of communal resources. I am working on the development of open and linked data for careers guidance and counselling. it is a fairly steep learning curve for me in terms of understanding data. And one of the bests sites I have found is Tony Hirst’s Get the Data site, only launched a week ago and based on the QSDA software, but already providing a wealth if freely contributed ideas and knowledge.

it is this sort of development that seems to me to be the future for social networking.

Ostanio dużo uwagi z perspektywy pedagogiczno-technologicznej poświęcałam tak zwanym grom poważnym (ang. Serious Games). Szczególnie zainteresowały mnie nowsze formy gier poważnych, tzw. gry społecznościowym (ang. Social Games), takie jak CityVille, FarmVille czy FrontierVille firmy Zynga.

W związku z tym, że to mój pierwszy wpis na Paradygmacie 2.0 w nowym roku, pokuszę się o małą prognozę na rok 2011. Zacznę od gier społecznościowych produkowanych przez Zynga, jako dobry przykład na to, jak można wciągnąć  do zabawy miliony ludzi.  Zynga to firma, która stała się popularna przede wszystkim przez gry na Facebooka. Hitem stały się jej gry FarmVille, potem CityVille i FrontierVille. Gra FarmVille Druga polega na prowadzeniu gospodarstwa rolnego wraz z innymi graczami. Aby uzyskać dochody gracze wspólnie uprawiają pola, hodują zwierząta i zbierają plony. CityVille polega na planistycznym i biznesowym budowaniu miasta. Najważniejszym “surowcem” jakiego potrzebują gracze są znajomi – im więcej współgraczy, tym szybciej można rozwinąć miasto. W styczniu 2011 w grze CityVille bierze udział ponad 100 milionów graczy z całgo Świata! Czym tłumaczy się tak wielki sukces tych gier? Chociaż gry takie jak CityVille czy FarmVille przypominają m.in. Sim City, są one o wiele łatwiejsze i nastawione przede wszystkim na społeczność. Gry te nie polegają na interakcji człowiek-komputer, ale na interakcji człowiek-grupa przy pomocy techniki. To znacząca zmiana w dziedzinie gier poważnych.

Innym typem gier społecznościowych to gry z celem edukacyjnym, Gry te nie są ukierunkowane na rozrywkę, co nie oznacza, że nauka nie może być przyjemnością. Wręcz przeciwnie, gry społecznościowe z celem edukacyjnym wykorzystują aspekt rozrywki to przekazywania specyficznych treści, stymulowania podejmowania wyborów i decyzji, rozwiązywanie problemów, zmiany perspektyw lub nastawień.  Do takich gier należą gry ukierunkowane na ważne problemy społeczne takie jak m.in. prawa człowieka, zmiany środowiska, polityka, globalne konflikty czy zdrowie publiczne. Dobrym przykładem producentów takich gier jest organizacja non-profit “Games for Change” . Fundacja ta zaprojektowała nie tylko serię gier (np. 3rd World Farmer, At-Risk czy The Cost of Life, ale też i publiczny zestaw narzędzi (toolkit) do wspierania tworzenia własnych gier.  Również te gry grane są w grupie. O „Games for Change“ pisano ostatnio w Mashable.

Innym ciekawym przykładem jest gra EVOKE, wystartowana przez organizację World Bank, której celem jest walka z biedą, szczególnie w krajach rozwijających się. Gra EVOKE została zaprojektowana z myślą o tym, aby zachęcić młodych ludzi, szczególnie w Afryce, do wspólnego rozwiązywania kluczowych problemów, takich jak głód, bieda, choroby, konflikty, opieka medyczna, szkolnictwo i prawa człowieka. W grze wzięło udział około 20 tysięcy osób z około 150 krajów. Gracze stworzyli  ponad 23 tysiące wpisów na blogi, około 5 tys. zdjęć i ponad 1,500 filmów video.

Te fenomenalne wyniki skłaniają mnie do prognozy na 2011: W grach społecznościowych tkwi potencjał edukacyjny. Gry społecznościowe mogą stać się jednym z najciekawszych trendów w tym roku.

Co o tym sądzicie?

The Facebook privacy arguments won’t go away. In part this is because as a society we are having to rethink what we mean by personal privacy and how much we are prepared to live our lives openly on the net.

And it is also in part because Facebook are keepi9ng the pressure on for ever more disclosure of data. last weekend Facebook announced that it had expanded the information users are able to share with external websites and applications, to include home addresses and mobile phone numbers. True, this had to be authorised but as is often the case the interfaces for doing this were less than clear. In the event Facebook backed off and on Monday announced they were rethinking this feature. But they will be back.

In one of a series of articles she has written on Facebook in the Guardian newspaper, Jemina Kiss explains Facebook’s motivation:

Facebook’s future – if it is to meet the increasingly inflated aspirations of its “incentivised” investors – is to use a combination of its scale and the acres of intimate information it holds about all of us to find the real money in targeted advertising. The strategy is to gradually open our personal data more and more, making open information the norm, desensitising us to any uncomfortable feelings we might have had about our personal data being released into the wild.

And in turn Facebook’s incentivised investors are driven by the aspirations of Facebook to control the social web and eat into Google’s search driven advertising revenue.

This raises a big question. If ‘social’ is indeed the future of the web, do we necessarily have to give over control to a bunch of investors. Is the web just to become one big shopping mall. Or indeed, is that what it is becoming already?

W tym semestrze prowadze na Universytecie Beuth, na którym pracuję, zajęcia z zakresu “socjologii techniki” (prosze bardzo o pomoc w tłumaczeniu – po niemiecku dziedzina ta nazywa się Techniksoziologie – po polsku?). Kurs, który prowadzę nosi tytuł “Web 2.0 i społeczeństwo” i ma za cel wprowadzienie w świat Web 2.0 oraz uświadomienie zakres wpływu technologii sieci socjalnych na różne obszary życia społecznego, dotyczących m.in. form pracy, nauki, komunikacji medialnej i organizacyjnej, zarzadzania organizacjami, wiedzą i projektami, procesów politycznych oraz aspektów prawnych związanych z używaniem narzędzi sieci społecznej. Kurs oparty jest na zasadzie wirtualnych wykładów gościnnych, które są nagrywane i udostępniane studentom i wszytkim innym zainteresowanym. Raz w tygodniu pojawia się wpis na blogu kursu z krótkim streszczeniem oraz linkiem do nagrań wykładów gościnnych (Seminar-Blog). Oprócz publicznego bloga stworzyłam w ramach tego kursu przestrzeń do pracy dostępną tylko dla studentów biorących udział w kursie. Jest ona zbudowana na bazie wiki i umożliwia wspólną pracę w grupach oraz dokładną dokumentację przebiegu kursu (Seminar-Wiki). Głównym wewnętrznym kanałem komunikacyjnym jest mikroblog (Edmodo), w którym zapowiadam wykłady gościnne, przeprowadzam krótkie ankiety dotyczące oceny zajęć oraz dowiaduję się od studentów o ich aktualnej aktywności w ramach kursu (Seminar-Microblog). Wymiana ciekawych linków dotyczących tematów poruszanych w ramach zajęć odbywa się w otwartej grupie do zarządzania zakładkami internetowymi założonej w serwisie Diigo (Seminar-Bookmarks).

Kurs podzielony jest na dwa etapy. Pierwszy etap (04.10.10 – 01.12.10) poświęcony jest teoretycznemu i praktycznemu poznaniu sieci społecznej, tzn. iej zasad funkcjonowania, narzędzi i procesów, oraz zmian jakie oberwujemy w społeczeństwie. Drugi etap (01.12.10 – 14.02.10) obejmuje pracę w grupach mającą na celu opracowanie konceptu na rozwiązanie wybranego konkretnego przypadku (case study). Praca w grupach będzie obejmować wymianę ze studentami z Monachium we wspólnej społeczności internetowej (Seminar-Community).

Aktualne informacje dotyczące kursu można znaleść również na Twitter pod hasłem #aw448

Jakie są Państwa doświadczenia związane z wpowadzaniem sieci społecznych w ramach wykładów uniwersyteckich?

Moi drodzy, już niedługo już za momencik odbędzie się PLE konferencja #PLE_BCN w Barcelonie (8-9 lipca), którą przygotowujemy już od dawna (od dobrych 7 miesięcy). Właśnie dopinam wszystko do końca – przygotowywuję newsletter, prezentację na pecha kucha no i na warsztaty, które poprowadzę wraz z Cristina Costa (UK), Wolfgang Reinhardt (DE) i George Couros (CA) na temat definicji konceptu osobistych środowisk uczenia się. Tutaj możecie zobaczyć początkową kolekcję definicji. Warsztaty te będą miały formę „collaborative mind mapping“, czyli wspólne tworzenie mapy myśli w grupie realne i wirtualnej. W tym celu będziemy posługiwać się programem mindmeister, który daje bardzo wiele możliwści wspólnego tworzenia map myśli w tym samym czasie i asynchronicznie. Zarówno uczestnicy konferencji, jak i wszystkie inne osoby, które mają dostęp do Internetu i konto w minmeister bedą mogły uczestniczyć w tych warsztatach! Także zapraszam Was wszystkich serdecznie do brania udziału i tworzenia wspólnej mapy myśli! Warsztaty te odbędą sie w piątek, 9 lipca 15:45 do 17:00. We wtorek podam na tej stronie linka do początkowej mapy myśli i hasło do zalogowania się w piątek … ciąg dalszy nastąpi …

Rozmawiałam na Skypie z Markiem Hylą, założycielem i moderatorem sieci społecznej SzkoleniaXXIwieku na temat inicjowania i rozwijania sieci społecznych oraz o nowym modelu biznesowym Ning. Oto zapis naszej rozmowy.

IB: Jest Pan znany w Polskiej spolecznosci e-learningowej. Czym się Pan zajmuje zawodowo? W jaki sposób porusza się Pan na codzień w sieci?

MH: Zawodowo jestem menedżerem w firmie szkoleniowej – osobą odpowiedzialną za nowoczesne technologie w procesie szkoleń. Z sieci korzystam zarówno zawodowo, jak i pozazawodowo. Zresztą jak się nad tym zastanowić, to oba te zastosowania się ze sobą łączą. Trudno oddzielić ostrą kreską zawodowe i pozazawodowe korzystanie z sieci. No bo na przykład czy pisanie bloga to zastosowanie zawodowe, czy pozazawodowe? Albo korzystanie z LinkedIn? Albo z GoldenLine?

IB: A dlaczego założył Pan sieć społeczną www.SzkoleniaXXIwieku.pl?

MH: Chyba z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że postawiłem sobie za cel promowanie i rozwój rynku e-learningowego w Polsce. Po drugie dlatego, iż widziałem bardzo pozytywny wpływ na to jak jestem postrzegany przez książkę, którą napisałem, tzn. “Przewodnik po e-learningu“. Fakt bycia autorem bardzo dobrze wpłynął na mój osobisty brand (markę) na rynku, a blog był znacznie ciekawszą formą nawiązania kontaktu z osobami, zainteresowanymi tematem nauczania przez sieć. Warto też zauważyć, że nie bez powodu zacząłem pisać bloga na środowisku Ning, które pozwala właśnie na tworzenie społeczności, a nie po prostu na pisanie tekstów do poczytania. Zależało mi na tym, aby skupić ludzi, móc nawiązać z nimi kontakt.

IB: Dla kogo sieć www.SzkoleniaXXIwieku.pl jest przeznaczona? Dla kogo szczególnie interesująca? Kim są uczestnicy tej sieci i co im daje bycie jej częcią?

MH: Spolecznosc ta jest przeznaczona dla dwóch grup. Pierwsza grupa jest małoliczna – jedynym jej członkiem jestem ja sam :). Mówiąc poważnie – blog jest dla mnie, tak jak pamiętnik, takim miejscem, gdzie mogę zapisać “sam dla siebie” rzeczy ciekawe, interesujące, ważne z perspektywy czasu, potrzebne do lepszego zrozumienia zmian jakie dzieją się na rynku. Grupa druga – to oczywiście wszyscy uczestnicy sieci. Udało mi się osiągnąć mój początkowy cel – członkami społeczności jest dość szeroki przekrój osób zarówno z firm, instytucji administracji publicznej, szkół i uczelni. Są tu i dyrektorzy, i specjaliści, i wykładowcy akademiccy, i studenci. Mam nadzieję (i to, póki co moim zdaniem, jest wartością dla uczestników sieci), że to, co wydaje mi się interesujące i co zapisuję “sam dla siebie” może być również interesujące dla innych. SzkoleniaXXIwieku mają jednak charakter dość jednostronnego przekazu. Mimo tego, że można bloga komentować, że jest forum, to jednak głównie piszę ja, a inni czytają. Cóż, taka jest specyfika większości blogów…

IB: Tak, znam ten „problem”. Jakie tematy więc Pan porusza?

MH:  Inicjuję zagadnienie, które czasem trafiają na podatny grunt i budzą dyskusje. Poruszam tematy interesujące mnie, obejmujące przede wszystkim nowoczesne technologie szkoleniowe, styk człowiek – technologia, innowacje technologiczne, które mogą wpłynąć na nasze życie, na to w jaki sposób postrzegamy świat, w jaki sposób się uczymy (w bardzo szeroko pojętym tego słowa znaczeniu).

IB: Z pewnością chciałby Pan, aby więcej inicjatywy wykazywali uczestnicy, np. sami inicjowali nowe tematy lub więcej komentowali …

Myślę o tym, by spróbować w ciągu najbliższych miesięcy lepiej wykorzystać potencjał tych prawie 750 osób, które są członkami społeczności. Planuję, by celebrując 1000 osobę wprowadzić jakieś istotne zmiany w formule społeczności, np. bardziej otworzyć społeczność, złamać trochę formułę jednostronnej komunikacji na rzecz oddania trochę większego pola dla uczestników. Oczywiście wymagało to będzie znacznej pracy stymulacyjnej z mojej strony – ale postaram się tego dokonać. Zadowolony nie jestem, ale nie obrażam się na rzeczywistość. Wiem, że taka jest specyfika sieci, społecznościowych mediów. Wiem jednak, że w dużej liczbie osób, z którymi nawiązałem kontakt tkwi ogromny potencjał. Chcę ten potencjał spróbować wykorzystać. Dlatego zachęcam ludzi do uczestnictwa w społeczności, zostawiania swoich danych, tworzenia profili. Wiem jednocześnie, że działa to na moją niekorzyść jeżli chodzi o liczbę odwiedzin na blogu – utworzenie własnego profilu to jednak dla wielu osób pewna bariera …

IB: Jaka będzie Pana strategia? Jak chce Pan zaktywować członków społeczności?

MH: Jak to osiągnąć? Szczerze powiedziawszy jeszcze nie wiem. Muszę zaproponować coś ciekawego, coś co da wartość uczestnikom sieci. Może od czasu do czasu będziemy robić jakieś ciekawe badania ankietowe, albo będę wysyłać do wszystkich personalnego e-maila z prośbą o wsparcie inicjatywy. Może otworzę formułę społeczności tak, aby każdy jej uczestnik mógł pisać tutaj swojego bloga. Może otworzę grupy zainteresowań. To tylko kilka pomysłów…

IB: To ciekawie pomysły. A ma pan jakis model, wzór? Czy jest jakaś sieć społeczna, która jest dla Pana przykładem?

MH: Mam raczej kilka inspiracji. Ninga wybrałem zachęcony przez Elliotta Masie, który na tym środowisku otworzył “LearningTown“. Zobaczyłem, że można zbudować społeczność liczącą tysiące osób w skali światowej. Stamtąd też zaczerpnąłem np. pomysł grup zainteresowań. Śledzę rozwój różnych trendów w zakresie komunikacji społecznościowej. Na przykład zmiany na LinkedIn pokazują co się zmienia, na co stawiają znacznie bardziej doświadczeni w komunikacji gracze. Przykładem jest coraz bogatsze i lepsze poznawanie ludzi poprzez sieci społeczne. To już nie są tylko podstawowe dane, ale (jeżeli, oczywiście, jest taka wola członka społeczności) możliwość poznania jego gustów czytelniczych, planów podróży itp. Do tego dochodzi oczywiście, coraz doskonalszy profil doświadczeń zawodowych. Innymi słowy – sieci społeczne pozwalają na coraz lepsze zdefiniowanie siebie – z korzyścią zarówno dla siebie samego, np. poprzez lepsze szanse rekrutacyjne, oraz innych, np. poprzez sprawniejsze znalezienie osób, które mogą pomóc w realizacji zawodowych czy pozazawodowych celów.

IB: Moje następne pytanie odnosi się do Ning: Niedawno Ning ogłosił, że zamyka wszystkie swoje darmowe serwisy. Jak zareagowal Pan na ten nowy model biznesowy Ninga? W jaki sposób te zmiany wpłynęły na SzkoleniaXXIwieku?

MH: W zasadzie nie wpłynęło to w żaden sposób na SzkoleniaXXIwieku, gdyż od zawsze korzystam ze środowiska płatnego. Moja reakcja była ostrożnie pozytywna. Chciałbym wierzyć w to, że ruch Ning sprawi, iż serwis będzie lepszy, bogatszy w funkcje, sprawniej działający, z mniejszą liczbą błędów. Działa to, oczywiście, na niekorzyść osób, które założyły społeczności w modelu darmowym, niemniej mówi się coraz częściej o tym, że model wartościowych serwisów w Internecie za darmo zaczyna się kończyć. Nie mam nic przeciw płaceniu rozsądnych pieniądzy za wysoką wartość usług.  Na razie nie odczułem zmian, chyba na to za wcześnie. Pojawiły się wprawdzie jakieś nowe funkcje, ale nie nastąpiła żadna rewolucja.

IB: Na koniec proszę jeszcze powiedziec tym osobom, które same chciałayy założyc podobną sieć społeczną. Co jest ważne, jeżeli chce się (a) zainicjować i (b) umożliwić rozwój własnej sieci społecznej?

MH: Moim zdaniem – trzeba chcieć to robić DLA SIEBIE. Jeżeli liczy się na to, że każdego dnia będziemy mieli setki czy tysiące odwiedzających, to szybko się zniechęcimy. Trzeba starać się być regularnym w tym, co się robi. Jeżeli podejmiemy decyzję, że piszemy co tydzień, to róbmy to co tydzień. Jeżeli mamy to robić co trzy dni, to utrzymujmy ten rytm. Ja staram się każdego miesiąca opublikować kilkanaście wpisów na blogu. Trzeba określić i trzymać styl bloga. Tworzyć go tak, aby ten styl był spójny. Trzeba też rugować z sieci osoby, które nie są gotowe podporządkować się takiemu stylowi. Ja np. byłem zmuszony usunąć profil osoby, która miała nieodpowiednie dla stylu naszej sieci zdjęcie. Mam też praktykę witać indywidualną wiadomością każdego nowego członka społeczności. Raz na kilka dni przeglądam listę nowych członków i wysyłam takie powitanie. Poświęcam na te wszystkie zadania pewnie 2 godzin tygodniowo. To może wydawać się dużo, ale tak czy siak – pewnie połowę tego czasu i tak poświęcałbym na szukanie, czytanie raportów, analizy itp. To co robię dodatkowo to dzielenie się swoimi przemyśleniami z innymi. Nie robię tego czysto altruistycznie. Poprzez moje działania w sieci buduję moja osobistą markę. Moja marka pomaga mi w biznesie, określa mnie w sieci, buduje znacznie doskonalszy profil niż wszystkie LinkdIny razem wzięte.

IB: Dziekuję bardzo za rozmowe. Bardzo chętnie porozmawiam z Panem następnym razem na temat budowania własnej marki w sieci. To też bardzo ciekawy temat …

Over the last two years I have been lucky to work on a project called Rhizome. Rhizome is a research and development project, funded by Eduserv, exploring the key social and technical elements that impact on the construction of online identities.

The Rhizome awareness report, published today and entitled ‘Digital Identity Matters’ highlights the issues we face when dealing with our online identities. It outlines the design pattern approach that has been used to help define a set of problems and their solutions that all relate to our understanding and use of a digital identity. The material is released as an open access resource and is aimed at contributing to a deeper understanding of digital identity and the impact it can have on the individual and those around them. It will be of relevance to anyone who uses the Internet to disclose personal information about themselves – be it purposefully through the use of social media tools or as a result of work-based professional activities. The report can be downloaded from the Rhizome project web site. The following text is an except from the introduction to the report.

“Our relationship with the Internet is changing. Mobile devices, wireless connectivity, and our increasing virtual presence across multiple social media services have all but collapsed the boundary between being online or offline. Together the virtual and the real form the seamless space in which many of us live out our daily lives. We fashion the self through social interaction, community and network affiliations, and here come to construct our identities as well as interpret the identity of others.
The ease with which individuals can now produce, reproduce and distribute digital content has powerfully shifted the ways in which we think about global connectedness, media access and distribution, social action and the production of knowledge.

Our ability to engage so readily with digital media and online networks is empowering but our resultant actions also make us vulnerable. We suffer the pressures of information overload, time management and, as we argue in this publication, the need to curate our increasingly visible digital lives. The Internet is not a set of static objects but a dynamic network of connected, interacting subjects.

How does our online visibility affect who we think we are and our ability to act with purpose and intent? How should we ethically respond to concerns about the impact of one person’s online behaviour upon the lives of others. These are two of the questions that are explored here.

We focus on a design pattern called ‘Putting Children First’ and two supporting case-stories that describe the dangers of using an online photo-sharing service. Together they illustrate the complexities of negotiating our responsibility to others when we are in the process of developing our own digital identities. This pattern offers a design solution for using social media in a thoughtful, literate and ethically responsible way.

One of the aims of this publication is to raise awareness and we hope you will distribute this material as widely as possible.”