I have to admit I am not a great fan of lectures on line. there seems far to little human interaction and the slick production of things like the TED talks has got both ‘samey’ and somewhat tedious. But I loved this lecture by David Harvey on Karl Marx delivered in Amsterdam with no slides and no notes! As the blurb says “David Harvey is a Distinguished Professor of Anthropology & Geography at the Graduate Center of the City University of New York (CUNY), and the author of numerous books. He has been teaching Karl Marx’s Capital for over 40 years.”

David Harvey does not shy away from the politics of Karl Marx. But his focus is on Marx’s writings and ideas as a tool for social science and analysis. For those of you without the time, interest or patience to listen to the whole video the particular bits I found interesting include his ideas around rational consumption (about 30 minutes in), the idea of accumulation by dispossession (some 38 minutes in), the idea of management of the ommons important (after about 47 minutes) and contradictions over the role of the state (towards the end of the lecture and before the discussion).

Harvey talks a lot about contradictions – the biggest being the contradiction between use value and exchange value. As Wikipedia explains: “In Marx’s critique of political economy, any product has a labor-value and a use-value, and if it is traded as a commodity in markets, it additionally has an exchange value, most often expressed as a money-price. Marx acknowledges that commodities being traded also have a general utility, implied by the fact that people want them, but he argues that this by itself tells us nothing about the specific character of the economy in which they are produced and sold.”

Much of David Harvey;s work has been in the area of urban development and housing and he explains how this contradiction applies there and its implications. But it may also be a useful explanation of understanding what is happening with social networks. Social networks have a use value for us all in allowing us to stay in touch with friends, develop personal learning networks, learn about new ideas or just letting off steam to anyone who will listen. OK – the exchange value is not expressed as a money price. But most people now realise that social networking applications are seldom free. Instead of paying money we give our data away for them to use. And in turn they use this data to try to extract money from us through buying commodities. This is all fine as long as the use value exceeds the exchange value. But as social network providers try to monetise their products they are constantly upping the ante in terms of exchange value. In other words we are increasingly being required to sign over our data as well as our privacy in order to use their applications.

Alternatively social networks are trying to push ever more commodities at us. An article in the Gaurdian newspaper yesterday over Twitters attempts to build a business model noted: “Chief executive Dick Costolo has talked longingly about growing, and eventually making money from, the huge number of people who view tweets without signing up. This is fine on YouTube, where most of us watch the content without producing it and only sigh a little as we’re forced to watch ads when we do so. In contrast, sponsored tweets are a bit like being asked to pay for gossip from your colleague over the coffee machine.”

All this means more and more people are questioning whether the use value of Facebook and Twitter is worth the exchange value.

And such contradictions are hard to resolve!

Regular readers of this blog will know I have never been a great fan of Facebook. It was probably my own fault – I just approved almost everyone who wanted to be friends with me and did not get round to creating groups. But the constant interface tweaking, the intrusive adverts – not to say the paid for entries – and Facebook’s obvious conflict of interest between personal privacy and their desire to make money out of the site, all put me off. However, I recognise the appeal of the network for other people – it is just not for me.

I have long thought that the future of social networking lies in more niche networks – geared to individuals interests. At one time it seemed like Ning could break through in this direction, until they lost their nerve and started charging for networks. In the education field ELGG had its day, before  becoming a more general content management system. And of course, many educationalists have been active on Twitter, but that too has arguably become less useful for professional or work purposes as entertainment has taken over.

Two things started me off thinking about the future evolution of social networks in the last week. The first was I finally accepted an invitation to join ResearchGate. ResearchGate describes itself as a site “built by scientists, for scientists.” It started, they say, “when two researchers discovered first-hand that collaborating with a friend or colleague on the other side of the world was no easy task.” It is not new, having launched in 2008, but now has more than 3 million researchers as members. Not everyone is a researcher, and not all researchers will find it to their taste. But, if like me, you forget what you have published, if you want to make your research freely available, if you want to find useful and freely available research by others and talk to other people working in the same area as you, it appears very good.

The second article which got me thinking was a ‘White Paper’ by Jane Hart entitled  Building an Enterprise Learning Network in your Enterprise Social earning Network: The way to integrate social learning in the workplace. Enterprise Social Networks (ESNs) are internal platforms that are designed to foster collaboration, communication and knowledge sharing among employees.

Jane points to the growing use of social networks in enterprises citing a report from Deloitte that 90 per cent of Fortune 500 companies will have a enterprise social network by the end of 2013. She proposes setting up Enterprise Learning Networks within an Enterprise Social Network offering the opportunity to offer a range of new services, activities and initiatives – many of which have been adapted from popular approaches on the Social Web.In fact I worked on a project some three of four years ago doing just this – working with an English careers company with some 400 employees and it was highly successful. Its just we didn’t have the jargon at the time!Within the Learning Layers project we are looking at how to scale the use of technology for learning within industrial clusters,. and it struck me that establishing social learning within a (cross enterprise) social network might be a useful approach. One critical question would be the extent to which companies are prepared to share knowledge – and what sorts of knowledge. That is the subject of plenty of theoretical and empirical research – but I wonder if establishing a  network and exploring what happens might be a more productive approach.I’d be very interested in hearing from anyone else with experience or ideas in this area.

More and more of our data is being incorporated within Cloud services. Universities and other educational institutions are increasingly outsourcing services to cloud providers. But can we trust the cloud?

I am not convinced. Pontydysgu uses a number of different could services, most notably Google, Dropbox and Apple and there is no doubt that these services allow us a high degree of organisational flexibility and functionality for work in a distributed community. We do not pay for the Google or Apple services (although it could be argued that Apple services are paid through hardware) although we do pay for extended storage on dropbox.

I actually have (or rather had) four google accounts. My main account was tied to my mac (.me) email address. I additionally have a gmail account which I use as a backup email service. Somewhere down the way I created a Pontydysgu organisation account. And some time in the apst for soem reeason I couldn’t access anything so I set up yet another googlemail account (that was a mistake) …..although I instantly forgot I had got it.

But it was that account which caused me problems. Somehow that appears to havegot corss linked to my .mac account. If someone sent me access to a document on the .mac address google wa sautomatically changing that to my now dormant and throw-away gmail account. My Youtube account was beinga utomattcially linked in against it. And so on.

So idecided to simlify thigs. i would just erase the unwanted and unused account. That was easy. But at the same time it deletedmy main .mac account. How I have no idea. But everything was gone. I tried tehGoogel account recovery process but with little hope. The questions were impossible. I did not know teh eyar I had set up diffferent Google services let alone the month or day. And so it turned out – I had an auto email saying they were nable to restore my account beacuse they could not validate that I was who I said I was ands was tyeh owner fo the account.

OK – I gave in and setup the account again. Forthunately my amails were on anotheraccount. I lostmy feed readerbut it needed pruneing anyway. I lost access to about 200 docuemnts although once more only about eight or ten were in current use and I had backups of teh rest. Oh – and I lost access to 500 or so followers on Google plus.

None of this too much of a tragedy. But it has made me think agin about the cloud. If Google can screw up accounts then so can anyone else. And so whilst Cloud services can be very useful, i think I want to keep backups of my data on my computer for the moment.

The latest figures for Facebook are interesting. Facebook appears to have had fewer monthly active users at the start of June than at the start of May in the US, UK and Canada — at least according to one data source — even as it has grown bigger than ever worldwide. this could suggest that the market is by now saturated or even that people are moving on.

My own take is that whilst Facebook has alienated significant numbers of people with rampant commercialism and a cavalier attitude to privacy this is probably only amongst early adopters and the tech community. More important is the growth of more niche social networking applications.

Although Linkedin can hardly be described as niche, it is interesting to see the growth of Linkedin Groups and the high level of activity – at least in the groups of which I am a member.

I suspect people are increasingly separating out their presence (and digital identities) in different social networking applications and communities. And whilst size may be good, in terms of income the ‘professional’ social networks may turn out to be more sustainable and profitable tin the long term.

Interesting then to see the launch of a professional networking application for Facebook. In the last few weeks i have had some tens of messages saying:

“I’d like you to join my professional network on Facebook.

Graham – it’s professional networking with friends and friends of friends on Facebook. Feels like it can be very valuable to us.”

The messages come from a Facebook app called BranchOut. Given they all had the same wording I ignored them, but thinking about this blog post I did have a look. But once more I was put off by the privacy or lack of it. Although the video from BranchOut makes a big point that they will not access your photos, it asks for permissions to your wall, to all of your friends and demands an email address to send mail.

I guess once they have your friends list, they are auto spamming with messages such as above. Although once more this may result in rapid growth, I doubt it will do much for their reputation.

Linkedin may be a little staid and boring. But at least it seems to have evolved sensible privacy rules.

I think this will be critical for anyone trying to break into the social networking market.

Norm Friesen has taken a look at the use of commercial and social software applications for Personal Learning Environments in a paper published in First Monday and entitled ‘Education and the Social Web. Connective learning and the Commercial Imperative‘.

The major thrust of his argument is that services such as Facebook, Twitter and Digg or even Google are designed around the interests of advertisers rather than of users.

Particularly interesting is Friesen’s point  that such services deny any negative responses or the ability to express disapproval or dissent. So whilst the Facebook ‘like ‘ button populates thousands of web sites there is no such button for dislike. Equally Twitter tells you when you have followers, but not when someone has chosen no longer to follow you. The business model of commercial social networks is based on advertising, assisted by data collection and powerful tracking and analysis capabilities.

Freiesen concludes that the pattern of suppressing division, negativity and interpersonal dissent runs counter to common models for pedagogic engagement and interaction. Commercial software services by design serve other priorities than learning, indeed they are often opposed to it.

Friesen reiterates the social process of education, but does not see knowledge as being exclusively embodies in networks of connection an affiliation, in the way some researchers have.

It is hard to argue with much that Norm Friesen says in this paper. However, there are other models for social software applications, other than advertising. Indeed, the last sic months has seen increasing numbers of previously free applications launching premium services (either for extra fiunctionaility or file space or to get rid of the advertisements!).

Nevertheless I have always been wary of the idea of basing a Personal Learning Environment on Facebook or Google.  Facebook offers far too little user control. Google, on the other had, produces some excellent software tools, which can be used as part of a PLE without long term dependencies, I think.

Norm Friesen limited himself to commercial providers in his paper. However applications like Buddypress and Elgg, both available as Open Source, have growing social functionality. Furthermore for those users willing to learn a little, they offer plenty of opportunities for designing their use. It may be that it is that process of design which is mots important in developing a Personal Learning Environment. I have written before of how the PLE itself should be seen as outcome of learning as well as a process. Probably the major failure of commercial social software services is that they deny the user that involvement in the design process.

And going beyond the issues Norm raises, the issue of control is once more bubbling near the surface. Whilst most institutions have been looking at the possible cost advantages of using cloud services, the service providers have shown though the wikileaks saga how susceptible they are to governmental and commercial pressures.

Multi media was very much in evidence at the PLE conference in Barcelona earlier this month. Besides the live streaming and a dazzling array of ipads and other handheld devices, we were able to use CitiLab’s own wonderfully appointed multimedia studio. Joyce Seitzinger interviewed a number of organisers, unkeynote speakers and participants as part of her “What my PLN means to me” project. There is some good stuff here, well worth viewing.

More videos to follow

Rozmawiałam na Skypie z Markiem Hylą, założycielem i moderatorem sieci społecznej SzkoleniaXXIwieku na temat inicjowania i rozwijania sieci społecznych oraz o nowym modelu biznesowym Ning. Oto zapis naszej rozmowy.

IB: Jest Pan znany w Polskiej spolecznosci e-learningowej. Czym się Pan zajmuje zawodowo? W jaki sposób porusza się Pan na codzień w sieci?

MH: Zawodowo jestem menedżerem w firmie szkoleniowej – osobą odpowiedzialną za nowoczesne technologie w procesie szkoleń. Z sieci korzystam zarówno zawodowo, jak i pozazawodowo. Zresztą jak się nad tym zastanowić, to oba te zastosowania się ze sobą łączą. Trudno oddzielić ostrą kreską zawodowe i pozazawodowe korzystanie z sieci. No bo na przykład czy pisanie bloga to zastosowanie zawodowe, czy pozazawodowe? Albo korzystanie z LinkedIn? Albo z GoldenLine?

IB: A dlaczego założył Pan sieć społeczną www.SzkoleniaXXIwieku.pl?

MH: Chyba z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że postawiłem sobie za cel promowanie i rozwój rynku e-learningowego w Polsce. Po drugie dlatego, iż widziałem bardzo pozytywny wpływ na to jak jestem postrzegany przez książkę, którą napisałem, tzn. “Przewodnik po e-learningu“. Fakt bycia autorem bardzo dobrze wpłynął na mój osobisty brand (markę) na rynku, a blog był znacznie ciekawszą formą nawiązania kontaktu z osobami, zainteresowanymi tematem nauczania przez sieć. Warto też zauważyć, że nie bez powodu zacząłem pisać bloga na środowisku Ning, które pozwala właśnie na tworzenie społeczności, a nie po prostu na pisanie tekstów do poczytania. Zależało mi na tym, aby skupić ludzi, móc nawiązać z nimi kontakt.

IB: Dla kogo sieć www.SzkoleniaXXIwieku.pl jest przeznaczona? Dla kogo szczególnie interesująca? Kim są uczestnicy tej sieci i co im daje bycie jej częcią?

MH: Spolecznosc ta jest przeznaczona dla dwóch grup. Pierwsza grupa jest małoliczna – jedynym jej członkiem jestem ja sam :). Mówiąc poważnie – blog jest dla mnie, tak jak pamiętnik, takim miejscem, gdzie mogę zapisać “sam dla siebie” rzeczy ciekawe, interesujące, ważne z perspektywy czasu, potrzebne do lepszego zrozumienia zmian jakie dzieją się na rynku. Grupa druga – to oczywiście wszyscy uczestnicy sieci. Udało mi się osiągnąć mój początkowy cel – członkami społeczności jest dość szeroki przekrój osób zarówno z firm, instytucji administracji publicznej, szkół i uczelni. Są tu i dyrektorzy, i specjaliści, i wykładowcy akademiccy, i studenci. Mam nadzieję (i to, póki co moim zdaniem, jest wartością dla uczestników sieci), że to, co wydaje mi się interesujące i co zapisuję “sam dla siebie” może być również interesujące dla innych. SzkoleniaXXIwieku mają jednak charakter dość jednostronnego przekazu. Mimo tego, że można bloga komentować, że jest forum, to jednak głównie piszę ja, a inni czytają. Cóż, taka jest specyfika większości blogów…

IB: Tak, znam ten „problem”. Jakie tematy więc Pan porusza?

MH:  Inicjuję zagadnienie, które czasem trafiają na podatny grunt i budzą dyskusje. Poruszam tematy interesujące mnie, obejmujące przede wszystkim nowoczesne technologie szkoleniowe, styk człowiek – technologia, innowacje technologiczne, które mogą wpłynąć na nasze życie, na to w jaki sposób postrzegamy świat, w jaki sposób się uczymy (w bardzo szeroko pojętym tego słowa znaczeniu).

IB: Z pewnością chciałby Pan, aby więcej inicjatywy wykazywali uczestnicy, np. sami inicjowali nowe tematy lub więcej komentowali …

Myślę o tym, by spróbować w ciągu najbliższych miesięcy lepiej wykorzystać potencjał tych prawie 750 osób, które są członkami społeczności. Planuję, by celebrując 1000 osobę wprowadzić jakieś istotne zmiany w formule społeczności, np. bardziej otworzyć społeczność, złamać trochę formułę jednostronnej komunikacji na rzecz oddania trochę większego pola dla uczestników. Oczywiście wymagało to będzie znacznej pracy stymulacyjnej z mojej strony – ale postaram się tego dokonać. Zadowolony nie jestem, ale nie obrażam się na rzeczywistość. Wiem, że taka jest specyfika sieci, społecznościowych mediów. Wiem jednak, że w dużej liczbie osób, z którymi nawiązałem kontakt tkwi ogromny potencjał. Chcę ten potencjał spróbować wykorzystać. Dlatego zachęcam ludzi do uczestnictwa w społeczności, zostawiania swoich danych, tworzenia profili. Wiem jednocześnie, że działa to na moją niekorzyść jeżli chodzi o liczbę odwiedzin na blogu – utworzenie własnego profilu to jednak dla wielu osób pewna bariera …

IB: Jaka będzie Pana strategia? Jak chce Pan zaktywować członków społeczności?

MH: Jak to osiągnąć? Szczerze powiedziawszy jeszcze nie wiem. Muszę zaproponować coś ciekawego, coś co da wartość uczestnikom sieci. Może od czasu do czasu będziemy robić jakieś ciekawe badania ankietowe, albo będę wysyłać do wszystkich personalnego e-maila z prośbą o wsparcie inicjatywy. Może otworzę formułę społeczności tak, aby każdy jej uczestnik mógł pisać tutaj swojego bloga. Może otworzę grupy zainteresowań. To tylko kilka pomysłów…

IB: To ciekawie pomysły. A ma pan jakis model, wzór? Czy jest jakaś sieć społeczna, która jest dla Pana przykładem?

MH: Mam raczej kilka inspiracji. Ninga wybrałem zachęcony przez Elliotta Masie, który na tym środowisku otworzył “LearningTown“. Zobaczyłem, że można zbudować społeczność liczącą tysiące osób w skali światowej. Stamtąd też zaczerpnąłem np. pomysł grup zainteresowań. Śledzę rozwój różnych trendów w zakresie komunikacji społecznościowej. Na przykład zmiany na LinkedIn pokazują co się zmienia, na co stawiają znacznie bardziej doświadczeni w komunikacji gracze. Przykładem jest coraz bogatsze i lepsze poznawanie ludzi poprzez sieci społeczne. To już nie są tylko podstawowe dane, ale (jeżeli, oczywiście, jest taka wola członka społeczności) możliwość poznania jego gustów czytelniczych, planów podróży itp. Do tego dochodzi oczywiście, coraz doskonalszy profil doświadczeń zawodowych. Innymi słowy – sieci społeczne pozwalają na coraz lepsze zdefiniowanie siebie – z korzyścią zarówno dla siebie samego, np. poprzez lepsze szanse rekrutacyjne, oraz innych, np. poprzez sprawniejsze znalezienie osób, które mogą pomóc w realizacji zawodowych czy pozazawodowych celów.

IB: Moje następne pytanie odnosi się do Ning: Niedawno Ning ogłosił, że zamyka wszystkie swoje darmowe serwisy. Jak zareagowal Pan na ten nowy model biznesowy Ninga? W jaki sposób te zmiany wpłynęły na SzkoleniaXXIwieku?

MH: W zasadzie nie wpłynęło to w żaden sposób na SzkoleniaXXIwieku, gdyż od zawsze korzystam ze środowiska płatnego. Moja reakcja była ostrożnie pozytywna. Chciałbym wierzyć w to, że ruch Ning sprawi, iż serwis będzie lepszy, bogatszy w funkcje, sprawniej działający, z mniejszą liczbą błędów. Działa to, oczywiście, na niekorzyść osób, które założyły społeczności w modelu darmowym, niemniej mówi się coraz częściej o tym, że model wartościowych serwisów w Internecie za darmo zaczyna się kończyć. Nie mam nic przeciw płaceniu rozsądnych pieniądzy za wysoką wartość usług.  Na razie nie odczułem zmian, chyba na to za wcześnie. Pojawiły się wprawdzie jakieś nowe funkcje, ale nie nastąpiła żadna rewolucja.

IB: Na koniec proszę jeszcze powiedziec tym osobom, które same chciałayy założyc podobną sieć społeczną. Co jest ważne, jeżeli chce się (a) zainicjować i (b) umożliwić rozwój własnej sieci społecznej?

MH: Moim zdaniem – trzeba chcieć to robić DLA SIEBIE. Jeżeli liczy się na to, że każdego dnia będziemy mieli setki czy tysiące odwiedzających, to szybko się zniechęcimy. Trzeba starać się być regularnym w tym, co się robi. Jeżeli podejmiemy decyzję, że piszemy co tydzień, to róbmy to co tydzień. Jeżeli mamy to robić co trzy dni, to utrzymujmy ten rytm. Ja staram się każdego miesiąca opublikować kilkanaście wpisów na blogu. Trzeba określić i trzymać styl bloga. Tworzyć go tak, aby ten styl był spójny. Trzeba też rugować z sieci osoby, które nie są gotowe podporządkować się takiemu stylowi. Ja np. byłem zmuszony usunąć profil osoby, która miała nieodpowiednie dla stylu naszej sieci zdjęcie. Mam też praktykę witać indywidualną wiadomością każdego nowego członka społeczności. Raz na kilka dni przeglądam listę nowych członków i wysyłam takie powitanie. Poświęcam na te wszystkie zadania pewnie 2 godzin tygodniowo. To może wydawać się dużo, ale tak czy siak – pewnie połowę tego czasu i tak poświęcałbym na szukanie, czytanie raportów, analizy itp. To co robię dodatkowo to dzielenie się swoimi przemyśleniami z innymi. Nie robię tego czysto altruistycznie. Poprzez moje działania w sieci buduję moja osobistą markę. Moja marka pomaga mi w biznesie, określa mnie w sieci, buduje znacznie doskonalszy profil niż wszystkie LinkdIny razem wzięte.

IB: Dziekuję bardzo za rozmowe. Bardzo chętnie porozmawiam z Panem następnym razem na temat budowania własnej marki w sieci. To też bardzo ciekawy temat …

Ostatnio Joanna zapytała mnie, dlaczego właściwie tweetuję (= używam Twittera). Kilka innych osób też zadało mi to pytanie, więc myślę, że jest to temat ciekawy dla wielu, szczególnie tych nie-tweetujących. Oto zapis naszej rozmowy:

Joanna: Wiem, że zawzięcie tweetujesz. Kiedyś napisałaś, że czytasz nowe Tweety jeszcze przed poranną kawą… Co takiego daje ci Twitter?  Na czym polega  jego „czar“? Pytam oczywiście pod kątem procesu uczenia się, bo rozumiem, że informacja o tym że ktoś właśnie idzie na kawę niekoniecznie wzbogaca cię naukowo. Twitter jest na pewno szybkim zródłem informacji, ale czesto jest to informacja z drugiej reki, w dodatku podana w telegraficznym skrócie, a nie każdy jest urodzonym sprawozdawcą, czy reporterem. Szybkie zródło informacji niekoniecznie oznacza dobre i rzetelne zródło informacji….

Ilona: Właśnie z Twitterem jest odwrotnie! Jest świetnym zródłem informacji – zarówno z pierwszej ręki (np. Tweety na temat konferencji PLE) jak i z drugiej ręki (np. Re-Tweety (RT), czyli informacje przez kogoś już ocenione jako wartościowe i dlatego przekazane dalej). Ale masz rację, Twitter jest mieszanką przeróżnych typów informacji i ważne jest, aby umieć filtrowac to, co jest subjektywnie ważne, interesujące itd. Chociaż to, co jest ważne i interesujące może się dosyć często zmieniać. Ja na przykład mam takie momenty, kiedy jestem tylko ukierunkowana na odbiór informacji fachowych i ignoruję Tweety, które donoszą o sprawach osobistych. Jednak czasami właśnie te osobiste Tweety są dla mnie bardzo ważne i cieszę się, że mogę w ten sposób być w kontakcie z ludzmi na innych płaszczyznach niż poziom zawodowy. Twitter to taka mieszanka publiczności i prywatności. I to właśnie jest w nim ciekawe. Każdego dnia możesz znaleść na Twitterze coś, co cię zainspiruje, ucieszy albo skłoni do myślenia, albo podsunie ci prosto „pod nos“ informację, której szukałaś już od dawna.

Joanna: Czyli, kiedy wchodzisz na Twittera to z góry wiesz po co?

Ilona: Czasami wiem, czasami nie. Najczęściej po prostu idę z falą i odkrywam w tym potoku informacji jakieś nowe wzory. Dam ci przyklad. Jakiś czas temu zapomnialam zupełnie, że miała być w TV transmisja z Eurowizji, a bardzo chciałam ją w tym roku zobaczyć, bo Niemcy mieli przesympatyczną kandydatkę (Lenę), ktróra nota bene wygrała.  Było już póżno i zaczełam szukać w Internecie, czy Lena już miała występ. Nie mogłam znalezć nic aktualnego, ani przez Google, ani przez strony programów TV. No i myślałam, że już przegapiłam. Wysłałam więc przez Twittera zapytanie, jak dała sobie radę Lena. W ciągu kilku sekund dostałam na tego Tweeta (wiadomość na Twitterze) kilka odpowiedzi! Okazało się, że wystep był jeszcze przed nami. Przez te Tweety odkryłam hasło tzw. taga #eurovision, za pomocą którego mogłam prześledzić wszystko to, co do tej pory zostało na Twitterze napisane na temat Eurowizji. Okazało się, że ludzie tweetowali już od kilku dobrych godzin na ten temat –  komentowali, co się dzieje, kto ma jakie szanse, kto miał dobry występ itp. Było też wiele dowcipnych Tweetów – przy kilku naprawdę śmiałam się do rozpuku!  Za pomocą Taga #eurovision zaczełam uszestniczyć w tym globalnym tweetowaniu  – komentowałam, odpowiadałam, re-tweetowałam. To była super zabawa! Jak wiesz, transmisje Eurowizji nie są najlepszą rozrywką pod słońcem, ale przez Twittera uczestniczyłam w bardzo fajnej globalnej party. To tak, jakby moi znajomi byli u mnie i razem komentowalibyśmy to, co się dzieje w TV. Było wesoło i miło spędziłam czas. Gdyby nie Twitter, to pewnie wyłączyłabym TV po 5 minutach. A tak, bez wychodzenia z domu byłam częścia społecznego, interaktywnego wydarzenia. Teraz coś podobnego dzieje się w związku z mistrzostwami świata w piłce nożnej … polecam hasło #worldcup!

Joanna: Czy umiesz ocenić ile czasu dziennie poświecasz tweetowaniu? Jakby tak zebrać te sekundy, minuty razem?

Ilona: Cieżko powiedzieć. Czasami pół godziny dziennie, czasami 15 minut, czasami 5 minut. Ale prawie codziennie wchodzę i patrzę co się dzieje, o czym się dyskutuje.

Joanna: Czy zamiast np. czytać tweety o konferencji albo z konferencji, nie lepiej jest na niej być? Albo w tym czasie przeczytać artykuł z dobrego czasopisma naukowego?

Ilona: Tak, dobrze być na konferencji, ale nie możesz być na wszystkich i zawsze. Dlatego jeżeli coś cię bardzo interesuje, a nie masz czasu godzinami śledzić livestreamów, możesz sobie taką kwintesencję przeczytać właśnie na Twitterze. Na podstawie Tweetów dowiadujesz się wtedy, jakie były najważniesze tematy, co ludzi poruszyło i o czym sie mówiło. A jeżeli to cię dalej interesuje, na pewno znajdziesz też pośród Tweetow linka na bloga, gdzie będziesz mogła poczytać więcej … Ale zapomniałyśmy w naszej rozmowie o najważniejszym aspekcie Tweetera – o ludziach, którzy są jego częścią. Porozmawiajmy następnym razem na ten temat pod kątem PLN – Personal Learning Networks …

Danah Boyd writes a well timed blog post reporting on the Pew Research Center’s Internet and American Life Project who have released a report entitled “Reputation, Management, and Social Media” . The blog appeared on the same day that Facebook announced its latest tweaking on their privacy settings, a move already denounced as inadequate by privacy campaigners. The UK group Privacy International said “the latest changes merely correct some of the most unacceptable privacy settings on the site. Very little has changed in terms of the overall privacy challenge that Facebook and its users need to navigate.”

The Pew Internet survey found that young adults are more actively engaged in managing what they share online than older adults. 71% of the 18-29s interviewed in August-September of 2009 who use social network sites reported having changed their privacy settings (vs. 55% of those 50-64).

Danah Boyd comments:

Young adults are actively engaged in managing their reputation but they’re not always successful. The tools are confusing and companies continue to expose them without them understanding what’s happening. But the fact that they go out of their way to try to shape their information is important. It signals very clearly that young adults care deeply about information flow and reputation……

Much of this is because of digital literacy – the younger folks understand the controls better than the older folks AND they understand the implications better. …. This is also because, as always, youth are learning the hard way. As Pew notes, young adults have made mistakes that they regret. They’ve also seen their friends make mistakes that they regret. All of this leads to greater consciousness about these issues and a deeper level of engagement.

From my own experience young people do care. And they spend considerable time managing their Facebook accounts – tweaking settings, editing and deleting comments and especially editing tags to photos of themselves. However, this is not so much because they are concerned with their long term reputation and the repercussions of access by potential future education institutions or employers. It is because their digital image is part of their everyday image of themselves as they present it to others – and in that way part of the process of growing up. Identities are dynamic and always changing. Identities also face both ways – outwards and inwards. Young people often suffer considerable angst over their digital image. And it is little point saying that they can choose to delete their accounts or that they shouldn’t complain about a free service. Facebook, for better or worse, is a central focus of present youth culture. To opt out is to opt out of that culture.

Danah Boyd summarises key messages from the Pew Internet report:

• Young adults are still more likely than older users to say they limit the amount of information available about them online.
• Those who know more, worry more. And those who express concern are twice as likely to say they take steps to limit the amount of information available about them online.
• The most visible and engaged internet users are also most active in limiting the information connected to their names online.
• The more you see footprints left by others, the more likely you are to limit your own.
• Those who take steps to limit the information about them online are less likely to post comments online using their real name.
• More than half of social networking users (56%) have “unfriended” others in their network.
• Just because we’re friends doesn’t mean I’m listening: 41% of social networking users say they filter updates posted by some of their friends.
• Young adult users of social networking sites report the lowest levels of trust in them.

• Young adults are still more likely than older users to say they limit the amount of information available about them online.
• Those who know more, worry more. And those who express concern are twice as likely to say they take steps to limit the amount of information available about them online.
• The most visible and engaged internet users are also most active in limiting the information connected to their names online.
• The more you see footprints left by others, the more likely you are to limit your own.
• Those who take steps to limit the information about them online are less likely to post comments online using their real name.
• More than half of social networking users (56%) have “unfriended” others in their network.
• Just because we’re friends doesn’t mean I’m listening: 41% of social networking users say they filter updates posted by some of their friends.
• Young adult users of social networking sites report the lowest levels of trust in them.

The issue is no longer one of digital literacy awareness. Young people are aware. Their frustration is that Facebook does not listen to their concerns.

Yesterday’s OLDaily included excellent coverage by Stephen Downes of the growing Facebook privacy row. Personally I particularly enjoyed Danah Boyds rant:

What pisses me off the most are the numbers of people who feel trapped. Not because they don’t have another choice. (Technically, they do.) But because they feel like they don’t. They have invested time, energy, resources, into building Facebook what it is. They don’t trust the service, are concerned about it, and are just hoping the problems will go away. It pains me how many people are living like ostriches. If we don’t look, it doesn’t exist, right?? This isn’t good for society. Forcing people into being exposed isn’t good for society. Outting people isn’t good for society, turning people into mini-celebrities isn’t good for society.

And I very much like Frances Bell’s comment citing Tony Hirst, “Ah, but you’re not Facebook’s customer. Advertisers are their customers. You are the product they’re selling.”

My Facebook account is still hanging on, but it is getting very close to disappearing (and all I use it for is forwarding my Twitter feed anyway. I have at least 20 friendship requests ending from people who I have no idea who are!).

Of course Stephen Downes is right when he says the answer is learning to manage our digital identities. But I am not sure digital literacy alone is enough. I think young people should be able to understand why they need to manage their identities on Facebook as well as how. And this goes way beyond internet safety. They should be able to understand the reasons why Facebook is making such drastic changes to its privacy policies and what such changes mean. Of course this involves judgement. I am prepared to accept the Google Buzz balls up on privacy was just that – a balls up.

The Facebook privacy issues are not the result of bad planning or even evangelical thinking on behalf of the Facebook directors. They are driven purely by the desire to make more profit for shareholders, regardless of the opinion or interests of users. And young people need to be able to understand this: to understand the motives driving different web developments and to understand the use of the internet within wider society.

Digital literacy is not enough. Young people need to understand the  politics and economics of the web. And soon!